Geen young adult, maar wel orgineel

Dankzij de facebook groep Boekenfans mocht ik deelnemen aan de kerstleesclub die georganiseerd werd met uitgeverij Storm Publishers. Samen met enkele andere boekenwurmen mochten we De stem van de zee lezen en bespraken we deze tijdens een aantal vragenuurtjes. Vandaag deel ik graag mijn mening over het boek met jullie.

Het grootste probleem dat ik heb met De stem van de zee is het feit dat dit boek bestempelt wordt als young adult. Jammer genoeg, kan ik hier niet helemaal mee akkoord gaan. De Stem van zee is eerder gericht op een jonger publiek. Jonge tieners tussen de 10 en de 14 jaar zijn het ideale publiek voor deze reeks. En daar is helemaal niets mis mee! Een goed middle grade boek kan mij zeker bekoren, maar dan dient het wel zo geadverteerd te worden. Nu begon ik in het boek met hele andere verwachtingen en was ik dus tijdens de eerste helft behoorlijk teleurgesteld. Gelukkig kon ik op tijd mijn gedachtegang aanpassen en het boek beginnen te waarderen voor wat het effectief was.
Op de stem van de zee kan erg moeilijk een stempel gedrukt worden. Het boek is een beetje vis nog vlees en wil heel veel genres in een boek samenvoegen. Dystopian, fantasy en dan wil het er heel graag nog een laagje mythische legendes bijgooien. Voor mij levert het boek hierdoor in op kwaliteit. Het verhaal springt van de hak op de tak en hier had denk ik verder aan gewerkt moeten worden. Misschien klinkt dit wel net zo verwarrend als het boek zelf is? Maar laat ik het even proberen te verduidelijken. Het boek begint met de hele mysterieuze geboorte van Nimue. Ik wreef al in mijn handen want hier hadden we de eerste stapjes naar een mythologisch geïnspireerd verhaal. Maar dan ineens zitten we met lemen hutjes, jeansbroeken en auto’s. Is er giftige regen, trekt er een nieuw soort pest door het land en is er een mysterieuze organisatie die kinderen ontvoerd. Dan flikkeren we opeens weer terug naar mysterieuze geestesverschijning, legendes over silkies en bovennatuurlijke krachten. Wat wil dit boek nu eigenlijk zijn vroeg ik me constant af.
Voor mij lag het sterkste aspect van het verhaal verrassend genoeg, want ik ben totaal geen fan van het genre bij het dystopische aspect. Ik was echt geboeid door de verhaallijn met de inslag, de herschepping van de wereld en de manier waarop mensen hierop reageren. De asklepios organisatie intrigeerde mij en ik vond de ontwikkeling van deze nieuwe wereld erg realistisch gedaan. Ik was zelf bereid het fantasy aspect erbij te nemen. De mysterieuze kracht van Nimue paste wel in het verhaal. Echter het inweven van de Arthur legendes had voor mij echt niet gehoeven. Dit aspect deed op dit moment afbreuk aan het verhaal. Ik zeg heel duidelijk op dit moment, gezien de stem van de zee het eerste deel is in een trilogie zou het goed kunnen dat dit deel van het verhaal nog verder uitgewerkt dient te worden. Dit zou een opbouw kunnen zijn naar een diepere verhaallijn. Op het einde van dit boek werd er namelijk reeds een tipje van de sluier opgelicht. Maar puur met betrekking op dit boek vind het de hele Arthur legende eerder een storende factor. (En het doet me echt pijn om dit te zeggen, gezien ik een grote liefhebber ben van boeken met betrekking tot de Arthur legendes.)
Ik miste in dit verhaal ook wat standvastigheid, zowel bij de personages als in de verhaallijn. Zoals ik eerder al zei kan dit allemaal liggen aan het feit dat dit het eerste boek in een serie is, maar voor mij waren er nog te veel gaten in het verhaal. Neem nu als voorbeeld de ketting die Nimue aan het begin van het boek krijgt. Hier wordt erg veel nadruk op gelegd en dan verdwijnt het volledig naar de achtergrond en blijkt het geen enkele rol te spelen in dit verhaal. Ik heb er geen enkel probleem mee dat de ketting nu reeds gegeven wordt en misschien pas later in het verhaal belangrijk wordt, maar focus er nu dan niet zoveel op. Laat haar de ketting vinden, aandoen en zwijg erover.
Ook bij de personages miste ik wat standvastigheid, maar dit stoorde mij minder eens ik het boek kon onderbrengen in het middle grade genre. Ik vind in dit genre karakterontwikkeling net iets minder van belang dan in YA of volwassen verhalen. Op zich vond ik Nimue wel een aangename personage en houdt ze zichzelf goed recht gezien de omstandigheden. Ze maakt ook verstandige keuzes en heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Nimue vecht voor datgene waarin ze gelooft. Gezien het verhaal vanuit haar oogpunt vertelt wordt, had ik ook het gevoel dat ze een betrouwbaar verslag gaf van de gebeurtenissen.
Al bij al vond ik het boek best te pruimen, maar ik was er ook niet wild van. Er zit zeker potentieel in en dat was duidelijk te zien. De schrijfstijl van Mara Li is vlot leesbaar en het verhaal vloeit echt voort, zonder storende onderbrekingen. Ik ben eigenlijk best nieuwsgierig om te weten hoe het verhaal verder gaat. Al was het maar om te zien dat mijn frustraties met dit verhaal volledig onder terecht zijn.