Beklijvend!

Dreigende stilte staat al maandenlang op mijn te lezen lijstje. Nadat ik enkele uitermate positieve reviews over het boek las, kon ik niet langer wachten om te beginnen lezen. En ik kan alleen maar zeggen dat de reviews de nagel op de kop sloegen. Dreigende stilte is een ongelooflijk sterk boek dat iedereen gelezen zou moeten hebben. Het is een moeilijk boek om te verwerken. Het is een erg vlot geschreven verhaal, maar het handelt over een toch wel gevoelig onderwerp dat nog lang in je hoofd blijft hangen.

Het verhaal gaat over Gemma, een 17 jaar oud meisje, dat op reis is met haar ouders. Wanneer ze eventjes een kop koffie gaat halen in het barretje op de luchthaven loopt ze de 25 jaar oude Ty tegen het lijf. Ty is een leuke jongen, aardig om te zien en met een goed gevoel voor humor. Wanneer hij haar vraagt om samen een kop koffie te drinken, aarzelt Gemma maar heel eventjes. Ze heeft toch nog even tijd voor hun vlucht vertrekt en hij heeft wel echt hele mooie blauwe ogen. Ty mengt echter verdovende middelen in haar kopje koffie en ontvoert haar naar de outback in Australië. De woning waar hij Gemma mee naartoe neemt ligt op de meest afgelegen en doodse plek in de Australische woestijn. Tijdens hun verblijf daar leert Gemma Ty beetje bij beetje beter kennen. En ze ontdekt dat Ty deze ontvoering al jarenlang plande. Hij volgt haar al bijna haar hele leven en hij heeft hun hele toekomst voor hen gepland.

Ik kan bijna niet uitdrukken hoe intelligent dit boek geschreven is. Het klinkt misschien een beetje raar, maar Lucy Christopher weet perfect hoe ze haar lezers moet bespelen. Ze zorgt ervoor dat Gemma een makkelijk karakter is om je mee te identificeren. In het begin van het verhaal ben je samen met haar woedend en wil je niets liever dan hard vechten voor je vrijheid. En geloof me maar, Gemma vecht als een leeuwin tegen Ty. Ze is geen makkelijk slachtoffer en ze probeert verschillende keren om te ontsnappen. Gemma haat Ty en keer op keer laat ze hem dit ook merken. Maar op een bepaald moment komen er toch kleine barstjes in de muur die Gemma voor zich heeft opgetrokken. Ty begint haar meer over zichzelf te vertellen en Gemma geraakt erg in de war over haar gevoelens voor Ty. Op subtiele wijze zorgt Lucy Christopher ervoor dat je zelf een milde vorm van Stockholm syndroom ontwikkeld. Ik was net zo in de war als Gemma. Aan de ene kant wil je hem ontzettend hard haten. Wil je hem duidelijk maken dat hij verkeerd bezig is. Maar langst de andere kant behandelt hij Gemma met zoveel respect en zachtheid. Mijn verstand (en dat van Gemma) besefte maar al te goed hoe fout Ty was, maar ons hart dat zei iets anders….

Het verhaal is geschreven als een lange brief van Gemma aan Ty. Zij vertelt hem haar verhaal vanaf het moment dat ze in zijn ogen keek tot helemaal op het einde. En wat een schitterend einde! Op het einde van het boek bespreekt Gemma twee mogelijke keuzes. Welke keuze ze uiteindelijk neemt wordt opengelaten. Maar mijn hart lag in duizend stukjes. Welke keuze Gemma ook gemaakt zou hebben, ik kon ze allebei verstaan.