Ya zoals het hoort te zijn

Volledige review op boekinwonderland.wordpress.com

Deze trilogie is erg gehypet en nu ikzelf het eerste boek gelezen heb begrijp ik beter waarom. Dromendochter wijkt erg af van het klassieke YA boek en daarom vond ik het net zo verfrissend om te lezen. Sowieso lees ik erg graag fantasie verhalen die geïnspireerd worden door engelen en demonen. Maar wat Laini Taylor met die mythologie heeft gedaan is echt uniek.

Het boek begint als volgt: Er waren eens een engel en een duivel die verliefd op elkaar warden. Het liep niet goed af. Deze zin greep me onmiddellijk vast en liet me niet meer los tot ik de laatste pagina had omgeslagen. Nu denk je misschien: “Weer een engelen verhaal? Dat hebben we toch al gezien bij Fallen en Halo?” Neen, dit boek is echt iets totaal anders en uniek in zijn genre.

De wereld die in dit boek gecreëerd wordt is ongelooflijk sterk en gedetailleerd. Gevuld met mythologie, sages en geschiedenis die perfect bij de schepsels in deze wereld horen. Laini Taylor hanteert het concept van engelen en demonen (Serafijnen en Chimaeren in dit geval) en een verboden liefde, maar ze slaagt erin nooit in clichés te hervallen. Nochtans zou dit makkelijk kunnen gebeuren. Vooral omdat Dromendochter een liefdesverhaal is. De romance zou makkelijk het ganse plot kunnen beïnvloeden. (Zoals bijvoorbeeld bij Fallen het geval is.) Maar dat doet het niet. De liefde is subtiel en pas op het ogenblik dat het er echt toe doet wordt ze passioneel en verzengend. Het verhaal van dromendochter gaat veel verder dan enkel maar de liefde tussen Karou en Akiva.

Het verhaal is ook geen klassiek geval van goed tegen kwaad. Niemand is zuiver boosaardig en niemand is alleen maar goed. Omdat je het verhaal door de ogen van Karou volgt ben je in het begin zelfs eerder geneigd om de engelen als de vijand te bekijken. Later in het verhaal wordt echter duidelijk dat iedereen verliest in een oorlog en dat geweld heel vaak geweld in de hand werkt. Ik vond dit specifieke aspect van het verhaal erg goed uitgewerkt. Sowieso vind ik het een positief gegeven dat moeilijke onderwerpen in jeugdliteratuur naar boven komen. In dromendochter is de oorlog tussen de Serafijnen en de Chimaeren niet vast te pinnen met een duidelijke begindatum. Je kan niet zeggen “hier en nu” is het begonnen. De oorlog wordt veroorzaakt door actie en reacties. Het is een complexe samenloop van omstandigheden en alle partijen denken het gelijk aan hun kant te hebben. Briljant en tegelijkertijd erg realistisch uitgewerkt vond ik persoonlijk.

Nog een sterk punt in dit boek is de poëtische schrijfstijl. Ik vermelde hierboven al dat ik het verhaal op zich uniek vond, maar ook de schrijfstijl kan je als uniek bestempelen. De omschrijvingen van de personages en de omgeving zijn zo gedetailleerd, dat ze voor je ogen tot leven komen.

Ondertussen heb ik nog geen woord gezegd over de karakters. Eerst en vooral is er Karou. En ik weet dat ik dit al een aantal keer gezegd heb dit jaar. Maar zij is een ongelooflijk, sterk vrouwelijk personage. (Misschien lees ik eindelijk de juiste boeken? Of misschien hebben jeugdauteurs eindelijk ontdekt dat vrouwen best voor zichzelf kunnen zorgen?) Er was niets aan Karou dat mij stoorde of waar ik mij aan ergerde. Bij haar klikte gewoon alle puzzelstukjes perfect in elkaar. Ze was kunstzinnig met een mysterieuze geschiedenis, maar ze was tegelijkertijd ook heel trouw aan haar toch wat niet – traditionele familie. Wat voor mij vooral belangrijk was, is het feit dat Karou verre van perfect is. Ze maakt fouten, hele menselijke fouten. Ze is niet immuun aan boosheid of jaloezie bijvoorbeeld. Ze is niet bestemd om de wereld te redden en ze heeft ook geen bovenmenselijke krachten. Ze is gewoon een sterke dame, die haar mannetje kan staan en waar je gerust een kopje koffie mee zou willen gaan drinken.

En dan is er Akiva…. Wat kan ik zeggen over Akiva. Zo veel jeugdauteurs hebben reeds geprobeerd om een jongen/man te creëren die melancholisch is, die diep nadenkt en een duister verleden heeft. En hier is eindelijk iemand die erin geslaagd is om dat personage geloofwaardig neer te zetten. Akiva is een ongelooflijk sterk mannelijk karakter. Op geen enkel moment een complete klootzak en ook geen enge stalker. Neen, een man met eergevoel, met een gevoel voor humor, maar er is toch altijd die donkere kant van hem aanwezig.

De hoofdpersonages zijn ontzettend gedetailleerd en realistisch neergezet. Maar daar houdt het niet op. Ook de zij-personages hebben elk hun eigen verhaallijn. En door hun eigen karakterstrekken voegen ze allemaal een beetje eigenheid toe aan het verhaal. Vooral Zusanna, die zorgt voor een beetje “normaal gedrag” tussen al die rondvliegende engelen en magie. Ik kan niet wachten om haar terug te ontmoeten in het tweede deel van de reeks.