500 jaar wijze levenslessen?

How To Stop Time kon mijn verwachtingen niet inlossen, maar dat kwam voornamelijk door mezelf denk ik. In mijn hoofd had ik me reeds een beeld gevormd over dit boek en dat beeld werd duidelijk niet ingelost. Om de een of andere reden dacht ik dat How to Stop Time dezelfde 'vibes' zou hebben als The Time Travellers Wife. En dat was dus absoluut niet het geval.
De opzet van dit boek is daarin tegen razend interessant. Je volgt als lezer Tom Hazard, een meer dan vijfhonderd jaar oude man. Tom lijdt namelijk aan een zeldzame ziekte, waardoor hij zeer traag veroudert. Ik verwachte een boeiend verhaal met veel levenswijsheden, want als je 500 jaar leeft dan steek je toch al wel eens wat op?
Kennelijk niet, het ganse boek door wentelt Tom zich in zelfmedelijden. Hij leeft namelijk al zo ontzettend lang en hij is niet gelukkig. Hij gooit in het rond met clichés aan de lopende band, vooral 'alles verandert, maar eigenlijk verandert er niets' is een hele populaire in dit boek. Komaan, dat moet toch beter kunnen? En als het leven zo vreselijk is, waarom doe je er dan niets aan? Ik bedoel Tom is niet onsterfelijk of zo. Neem eens het heft in handen in plaats van je 500 jaar te wentelen in verdriet en zelfmedelijden.
En laat je als lezer vooral niet misleiden door de zin "a love story across the ages." Het is geen romantisch verhaal, echt niet. Oké, er komen wel enkele relaties aanbod. Maar eerlijk, ik denk niet dat met a love story across the ages een echte liefdesrelatie bedoeld wordt. Volgens mij slaagt dat liefdesverhaal eerder op de liefde tussen ouders en hun kind. Deze relatie speelt namelijk een erg grote rol binnen het verhaal.
Matt Haigg schrijft erg vlot en ik kon zijn soms wat 'geeky' opmerkingen binnen het verhaal zeker appreciëren. Maar How to Stop Time had voor mij het potentieel om zoveel meer te zijn. Nu is het een aaneenschakeling van tijdssprongen, flashbacks en heel veel zelfmedelijden. Ik miste historische context of leuke anekdotes uit bepaalde tijdsperiodes. Buiten een paar grote namen zoals Shakespeare die een klein gastoptreden doen voelen de tijdsperiodes eerder als plotmechanismes aan.
Al bij al een vlot geschreven boek, dat makkelijk wegleest. Maar dat zoveel meer potentieel in zich had. Mijn verwachtingen werden alleszins niet ingelost.