Een zootje ongeregeld...

Dit wordt zonder twijfel een van de moeilijkste reviews die ik ooit heb geschreven; Volgers van mijn blog weten waarschijnlijk wel dat ik een grote Collleen Hoover fan ben. En toen las ik dus dit boek… Voor het allereerst ga ik een slechte review schrijven over een van Colleens boeken. En een slechte review is dan nog mild uitgedrukt.

Without Merit voelt aan als een grote puinhoop. Er waren momenten tijdens het lezen dat ik me echt afvroeg of Colleen Hoover misschien zo stoned als een garnaal was tijdens het schrijven van dit verhaal. Ze staat er om bekend om moeilijkere, donkere onderwerpen een platform te geven in haar boeken. En meestal doet ze dat echt schitterend. Maar deze keer is de uitvoering echt om bij te huilen. Daarnaast komt er ook veel te veel aan bod en wordt niets deftig uitgewerkt. Zelfmoord, seksualiteit, depressie, zelf de Syrische vluchtelingen crisis. Alles probeert Colleen in dit boek te verwerken. Of althans te vermelden, want van echt verwerken is jammer genoeg geen spraken.

Ik weet echt niet goed hoe ik deze review op papier moet krijgen. Ik moet misschien ook niet zo streng zijn. Want het is echt niet makkelijk om een samenhangende review te schrijven over een boek dat totaal geen samenhang kent. Ik ga mijn gedachten proberen op papier te zetten met een metaforische taart. Want alles is altijd beter met taart, toch? Dit boek begon als een simpele, lekkere taart. Een a twee lagen, beetje fruit, beetje slagroom. Maar de bakker wou graag wat extra’s. Dus kwamen er extra lagen. En extra slagroom. Extra chocolade, een hele hoop extra kersen. De bakker bleef maar extra’s toevoegen, tot de taart te zwaar werd. De taart zakte in elkaar en zou je ook gewoon na twee happen al extreme misselijk maken. En daar zit het grootste probleem met Without Merit. Het is allemaal wat te veel van het goede.

Daarnaast is het boek gevuld met verschrikkelijk vervelende personages, die maar hun eigen ding doen, zonder twee seconden na te denken. Er is geen karakter ontwikkeling en zelf tegen het einde van het verhaal wordt er eigenlijk niets opgelost. Alles wordt een beetje onder de mat geveegd met de magische woorden: “Maar iedereen maakt toch al eens fouten.” Of je nu zelfmoord wil plegen of seks hebt met je ex vrouw in het huis van je huidige vrouw. Maakt allemaal niet uit in dit boeken, iedereen maakt wel eens fouten!

Het verhaal is dan ook nog eens tot de nok gevuld met slut-shaming, scheldwoorden, homofobie en heel veel clichés uit YA verhalen. Ik begrijp dat Colleen Hoover regelmatig een nieuw boek op de markt brengt, maar voor mij mag dit geen vrijgeleiden zijn om boeken zonder enige kwaliteit uit te geven.