Een pijnlijk boek over een bij voorbaat verloren strijd

Kathleen Aerts is een Belgische zangeres, (musical)actrice, schrijfster en presentatrice. Ze is vooral bekend als de blonde zangeres in de originele bezetting van de Vlaamse meidengroep K3. In Voor altijd mijn mama vertelt ze heel openhartig over hoe jongdementie niet alleen het leven van haar moeder ingrijpend veranderde, maar ook dat van haarzelf en anderen die dicht bij haar moeder stonden. Een pijnlijk proces, waarin ze het geluk in de kleine dingen moest zoeken en acceptatie de grootste uitdaging was.

“Een mooi verhaal is het niet”, zo vertelt Kathleen zelf over de inhoud van haar boek. Lang twijfelde ze of ze haar diepste gevoelens en de lijdensweg van haar moeder wel met de rest van de wereld moest delen. Enerzijds wil ze de mooie herinneringen aan haar moeder, die in een later stadium van de ziekte veelal overschaduwd werden door de schade die de ziekte aanrichtte, met dit boek in ere herstellen. Anderzijds was het schrijven van een boek voor Kathleen een manier om om te gaan met de pijn, de frustraties en de onmacht van de bij voorbaat verloren strijd tegen jongdementie. Tot slot geeft Kathleen aan dat ze het boek niet alleen geschreven heeft voor haar moeder en voor zichzelf, maar ook voor anderen. Om troost te bieden aan mensen die hetzelfde meemaken en het onderwerp bespreekbaar te maken. Want op het onderwerp jongdementie rust nog te vaak een taboe.

Iedereen kent wel zo ongeveer het ziektebeeld van dementie. Ouderen vergeten het gas dicht te draaien, weten ineens de weg naar huis niet meer, kunnen niet op bepaalde woorden komen en vinden hun huissleutels in de koelkast terug. Deze eerste signalen, die vaak te maken hebben met vergeetachtigheid, horen nou eenmaal bij het ouder worden, zo denkt men vaak. De subtiele maar terugkerende geheugenklachten gaan echter ook vaak gepaard met gedragsproblemen en veranderingen in karakter. Dit maakt het niet alleen voor de dementerende zelf, maar ook voor mensen in hun directe omgeving, moeilijk om met dementie om te gaan.

Maar stel je nou eens voor dat de dementerende persoon in kwestie niet je opa of oma is, maar een veel jonger iemand. Je moeder die pas 56 jaar jong is, zoals Kathleens moeder. De levenslustige, jonge vrouw met het gouden hart en een luisterend oor wordt verslonden door het monster van jongdementie, totdat er van de eigenlijke persoon niets meer over is. Kathleen kent binnen een paar jaar tijd haar moeder niet meer terug. Zowel lichamelijk als geestelijk gaat ze in grote sprongen achteruit. Het contrast met haar kleinkinderen, die elke dag een stap vooruit zetten en leren eten, praten en zindelijk worden, kan niet groter zijn.

“Hartverscheurend en mensonterend”, zo noemt Kathleen het proces. En hoewel haar moeder nog leeft als de voormalige K3-zangeres het boek uitbrengt, heeft ze haar mama op dat moment eigenlijk al verloren. In de strijd tegen jongdementie is het hoe dan ook uiteindelijk altijd de ziekte die wint. Dat weet Kathleen in Voor altijd mijn mama op een pijnlijk openhartige manier duidelijk te maken. Dit 206 pagina’s tellende boek geeft een dusdanig eerlijke en daarmee ook confronterende kijk in het ingrijpende proces van jongdementie, dat het de lezer met een onprettig gevoel achterlaat.