Bodem voor vervolg

Manon Bradshaw is een 39-jarige inspecteur bij de politie in Cambridge. Bij gebrek aan een vaste relatie valt zij elke avond in slaap terwijl zij luistert naar de berichten op de politieradio. Op een avond hoort ze een melding bij haar in de buurt. Ze komt in actie. Studente Edith Hind blijkt vermist. Bloedsporen in de keuken en het feit dat Edith alles heeft achtergelaten wat van belang is, maken dat deze zaak hoge prioriteit krijgt. Ook niet onbelangrijk voor het belang van het onderzoek is Edith de dochter van een bekende, aan het koningshuis verbonden arts.

De titel suggereert dat het politiekorps zich zal moeten haasten om de vermissing in 72 uur op te lossen. Deze tijd is cruciaal voor het terugvinden van een ontvoeringslachtoffer. De tijdspanne zorgt in eerste instantie voor een gevoel van gejaagde spanning. Echter, de 72 uur zijn voorbij als het boek nog niet voor een kwart is gelezen. Vanaf dat moment begint het verhaal voort te kabbelen. Nieuwe personen doen hun intrede, maar verdwijnen weer bijna net zo snel zonder verder te worden uitgediept. Hoewel er genoeg vraagtekens overblijven over het personage van Manon, krijgt de lezer een van haar wel een redelijk beeld.

Korte hoofdstukken, geschreven in eenvoudige zinnen maken dat het boek makkelijk leest. De hoofdstukbenamingen geven het perspectief aan vanuit wie het verhaal wordt verteld. Dit alles zorgt ervoor dat Na 72 uur een paar aangename leesuurtjes oplevert. De spanning die beloofd wordt door het genre thriller is echter in geen velden of wegen te bekennen. Het verrassende plot kan de vele losse draadjes niet verhullen. Toch heeft Steiner een bodem gelegd om meer van Manon Bradshaw te willen weten. Wellicht dat de losse eindjes in een volgend boek met Bradshaw aan elkaar worden verweven. Met dit gegeven verdient een volgend deel in deze serie zeker nog een kans.