De hel breekt los als iemand de spreuk van de Magykers herhaalt…

De Magyckers van het eiland Aimerey hebben al eeuwen het monopoly op magie. Ze handelen in spreuken die ze duur verkopen aan de rijken van de Pelargo Archipel. Ze leveren aan iedereen die betaalt, veel betaalt. Ze zijn zogenaamd neutraal en kunnen daardoor aan iedereen verkopen, vriend en vijand. Een spreuk werkt meestal maar kort, zodat hij steeds tegen betaling vernieuwd moet worden. De Magyckers leren een spreuk op bestelling, daarna wist een Louteraar de spreuk uit hun geheugen. Ze kunnen dus nooit verleid of gedwongen worden een spreuk vaker (onbetaald) te gebruiken. De perfecte monopoly-positie.

Perfect totdat Auric opduikt. Auric is (volgens de achterkant van het boek) een autistische jongen die met zijn zus Marit getuige is van het uitspreken van een spreuk door een Magycker. Tot ieders verbazing is Auric in staat de ingewikkelde spreuk op gehoor te herhalen wanneer hij en zijn zus bedreigd worden. Gelukkig ziet aanvankelijk niemand een kind aan voor het uitspreken van de vernietigende spreuk. De min of meer toevallig aanwezige Eamon wordt voor de daad aangezien. Hij moet halsoverkop vluchten en neemt Auric en Marit mee omdat hij weet dat de Magyckers snel genoeg de waarheid zullen achterhalen.

Iemand als Auric kan het einde van het monopoly op magie betekenen en de Magyckers zetten een klopjacht in.


De Nederlandse auteur Adrian Stone zet met De Klauw een goed verhaal neer. Het is fantasy in een sobere uitvoering en dat is een positief gegeven. Geen veelvoud aan exotische figuren als Elfen, Dwergen etc. Er is magie en er zijn Draken. Genoeg om goede fantasy mee te maken. Speciaal aan het verhaal is de rol van deze twee fantasy-items. De normaal als machtige, bijna onverslaanbare draken zijn gedegradeerd tot trekdieren en slachtvee met gekortwiekte vleugels. De magie is verworden tot handelswaar.

Het verhaal kent een hoog tempo en een eenvoudig taalgebruik waardoor je door het boek heen gaat als een warm mes door boter. Het boek heeft YA-eigenschappen, mede ook door de jeugdige hoofdrolspelers en de snelheid waarmee we door de plot heen gaan. Het verhaal is echter voldoende boeiend om ook de aandacht van de volwassen fantasylezer vast te houden.

Veel fantasyauteurs zien het als hun taak om een nieuwe wereld te scheppen en deze zeer gedetailleerd neer te zetten. Adrian Stone doet dit in Klauw niet. De details zijn summier. Ook het uiterlijk van de hoofdrolspelers moet hoofdzakelijk uit onze eigen fantasie voortkomen. De karakters blijven zelf ook vrij plat en worden (nog) niet diep uitgewerkt. Alleen de eigen kijk op de wereld van de autistische Auric brengt onvoorspelbaarheid in het verhaal.

Snelheid en spanning zijn de sleutelwoorden bij dit boek. Ik zie uit naar het volgende deel. Misschien krijgen we in het volgende deel meer details over deze voor de lezer nieuwe wereld en wat meer verdieping in de karakters.