Mollenstreken

Santa Montefiore (1970) is de dochter van Charles Palmer-Tomkinson die in 1964 uitkwam voor Engeland op het onderdeel skiën op de Olympische Spelen in Innsbruck. Ze woont in Engeland en studeerde Spaans en Italiaans. Ook heeft ze een aantal jaar in Argentinië gewoond. Ze is getrouwd met de Britse historicus, schrijver en journalist Simon Sebag Montifiore. Ze hebben twee kinderen. Montefiore heeft al een indrukwekkend rijtje titels op haar naam staan. De witte duif is een kort verhaal (123 bladzijden) speciaal geschreven voor de fans van het eerste uur: de Nederlandse en Belgische lezers.

Daisy arriveert vlak voor Kerst met haar zesjarige zoontje George bij haar ouders op het platteland van Dorset, zonder haar man Anthony die vanwege zijn drukke werkzaamheden later komt. Rouwig is ze er niet om, want ze vermoedt dat hij vreemdgaat. Bij haar oma Nana, die op loopafstand van haar ouders woont, maakt ze kennis met de charismatische Nederlander Matthias die bij Nana klusjes opknapt en een soort hut bouwt met daarop een duiventil. In de hut wil Nana ongestoord haar yoga-oefeningen gaan doen. Matthias weet George met verbazend gemak van zijn Ipad af te rukken en leert Daisy in hoog tempo opnieuw de pracht van de natuur te ontdekken. Matthias en Daisy besluiten een grap uit te halen en ‘molshopen’ te maken op de met zorg door vader Hartley gekoesterde tennisbaan. De wederzijdse aantrekkingskracht tussen Matthias en Daisy groeit. Voor wie moet Daisy nu kiezen? Haar mogelijk vreemdgaande man Anthony of de aantrekkelijke natuurliefhebber Matthias?

Met winters kale bomen past het omslag goed in de tijd van het jaar waarin het boek zich afspeelt. De titel is wat vergezocht. Duiven spelen slechts een zijdelingse rol in het verhaal, wat niet wegneemt, dat het een boek is, dat heerlijk wegleest in een ontspannen omgeving. Het boek zelf is niet al te groot, zodat het ook makkelijk in de (hand)tas meegenomen kan worden om bijvoorbeeld in de trein te lezen en het niet zwaar in de hand ligt. De karakters zijn wat stereotiep, maar echt hinderlijk is dat niet, omdat de lezer zich snel een duidelijk beeld vormt van de personages, waardoor ze toch wel levensecht worden. Bovendien ontwikkelen de karakters van onder andere Daisy zich in de loop van het verhaal. Hier en daar zijn die ontwikkelingen nogal snel en daarom niet erg realistisch. De molshopen op de tennisbaan zorgen voor een humoristische noot, maar ook in overdrachtelijke zin nemen ze een belangrijke plaats in. Kortom een boek dat ondanks enkele minpuntjes absoluut garant staat voor een paar uurtjes leesplezier.