Geheugenspel op hoog niveau

Een schrijver van plotloze romans - in de toekomst mateloos populair - wordt gedurende zeven dagen meegevoerd op reis. Verleden, heden en toekomst lopen door elkaar heen in deze beeldenrijke dystopie. Speelt dit verhaal in de toekomst? Een met zelfrijdende auto's, een basisinkomen, slaapanalyserende bedden, vermenselijkte robo's en alwetende 'palio's' (de toekomst van de smartphone)? Of doet de naamloze 'ik' maar alsof? ("Maar kijk, de truc is, ik schrijf dit verhaal vanuit de toekomst, zoals je ongetwijfeld hebt gemerkt. Vandaar dat ik er zo nu en dan wat postapocalyptische hints tussendoor gooi, en die rare robo's"). Niets is wat het lijkt.
Ondertussen blijven flarden van herinneringen bovenkomen. Aan een gereformeerde jeugd met angst voor de hel. Aan eerste werkervaringen in 'het archief'. En aan Guido, Lennox en 'de Meester'. De laatste drie hebben een hoofdrol in de reis die de 'ik' in dit boek onderneemt. Lennox, zijn makker uit het archief, komt hem op een dag na 30 jaar radiostilte ineens ophalen. Guido heeft hem nodig om het geheugen van 'de Meester', waarmee eerder al een keer een trucje is uitgehaald te herstellen.
Dit alles gebeurt vlak nadat zijn moeder is overleden die gedurende 15 jaar steeds verder wegzakte in haar dementie. Als 'goede zoon' bezocht hij haar elke woensdagmiddag in het verzorgingshuis en zag hoe ze terwijl ze haar geheugen en herinneringen langzaam kwijtraakt, tegelijkertijd ook steeds gelukkiger wordt. De hel heeft steeds minder vat op haar.
Enerzijds leest De goede zoon als een zeven dagen durende roadtrip (bestemming onbekend). Tegelijkertijd is het een 'stream of consciousness' waarin gedachten en herinneringen in schijnbaar willekeurige volgorde bovenkomen. Maar willekeurig is het zeker niet. Alle beelden in het boek zijn uiteindelijk stukjes die als een puzzel in elkaar vallen. Als de lezer er tenminste wel de moeite voor wil doen.