Strijd om het bestaan

Vera is vijfendertig als ze te horen krijgt dat ze uitgezaaide kanker heeft en niet meer te genezen is. Met haar vijf jaar jongere broer Max, die een jaar na de dood van broertje Menko geboren is, heeft ze een zeer sterke band en in zijn schildersatelier voelt ze zich veilig.
Broer en zus hebben een traumatische jeugd gehad. Hun ouders groeien na de dood van hun tweejarige zoontje uit elkaar en zijn niet in staat liefde te geven aan elkaar of aan hun andere kinderen. Vera en Max lijden onder de depressieve desinteresse van moeder en de hardheid van vader.
Vera voelt zich schuldig aan de dood van haar broertje en voelt zich verantwoordelijk voor het geluk van Max (en dat van haar moeder)
Max is zwaar, altijd al geweest, hij kan er niks aan doen. Ze heeft de zwaarte die in hem huist altijd geprobeerd lichter te maken.
In twee hoofdstukjes is mooi beschreven hoe de toegewijde grootouders het gat in de opvoeding voor een deel vullen en verder zoeken Vera en Max elkaar veel op. Ze delen op een gegeven moment zelfs een liefdespartner.
De novelle van Anne Moon Disko bevat vele thema’s. De schilderkunst en de muziek worden gebruikt om de naderende dood en het ziekteproces van Vera ‘uit te beelden’.
Net zomin als moeder haar dochter Vera kon troosten, kan Max zijn zus helpen. Hij kan haar niet schilderen, niet troosten, niet geruststellen. Hij wil het wel, maar hij weet niet hoe.
Vera’s poging, om voor haar dood, na zeventien jaar geen contact met hem te hebben gehad, alsnog toenadering te zoeken tot haar vader, mislukt.
Of het Max, vier jaar na de dood van zijn oudere zus, lukt, blijft een vraag.