Dun kerstverhaaltje

Het Weihnachtsoratorium is een novelle. Het idee voor het verhaaltje is origineel. Helle, een vrouw van rond de vijftig zingt in een bejaardenkoor, het Weihnachtsoratorium van Bach. Helle houdt zielsveel van haar echtgenoot Frank, maar als hij tijdens het concert waarin zij alles geeft , wegloopt, slaat de liefde zonder overgang direct om in haat. Als zij Frank na haar muziekoptreden thuis op de bank chips ziet eten, schreeuwt ze het uit: ‘’Ze krijst alsof ze drie baby’s tegelijkertijd moet baren en alle hoge noten nog een keer moet zingen, maar dan raak getroffen.’’
Als lezer krijg je grote behoefte om de tekst te redigeren. Het boekje wemelt van de fouten. De metaforen zijn vergezocht, de beeldspraak is vreemd, er worden verkeerde verwijswoorden en onjuiste woordcombinaties gebruikt. Zo kijkt de oude kaartjesverkoopster Helle met ‘bloeddorstige ogen’ aan, worden de koorleden door de dirigente, die op de eerste drie bladzijdes zeven keer dirigent wordt genoemd en geen naam krijgt, vergeleken met een ‘kudde tijgers’, heeft echtgenoot Frank ‘halve haren’ die hij niet meer in model krijgt en ‘doet de kleur van haar haar niet onder voor die van anderen’. Op bijna iedere bladzijde staan een of meerdere fouten. Misschien komt het mede door de vele fouten dat het voor de lezer allemaal wat ongeloofwaardig en zelfs, zonder dat het humoristisch wordt, wat lachwekkend overkomt. Hoewel de gevoelens van Helle te begrijpen zijn, is de manier waarop ze haar emoties uit ongeloofwaardig. Het verhaaltje is dun en mist diepgang.