Te veel fantasy voor te weinig bladzijden

Een prachtige tekening siert de omslag van Weerbeer, het tweede boek in de trilogie Kukulkans Meesterplan van de Vlaamse schrijver Peter Varg (pseudoniem van Peter Adriaens). Het is het vervolg op Jaguarkrijger dat grotendeels in het Chili ten tijde van de dictator Pinochet speelt. In dit tweede deel gaan de hoofdpersonen Peter en Monica vanuit Chili naar België om te wachten op de geboorte van het Reddende Kind en hun strijd tegen de kwade machten voort te zetten. Helaas valt er na het bekijken van de mooie voorkant weinig meer te genieten.

Het concept dat Peter Varg gebruikt bij Kukulkans Meesterplan en ook in Weerbeer is zeer bijzonder. De setting van zijn boek is hedendaags en daarin heeft hij veel mythologische zaken in verweven. Ook maakt hij in zijn boek veel gebruik van autobiografische elementen die, mits goed ingezet, het verhaal aan kracht zouden kunnen laten winnen.

Het boek begint met een ware infodump. In de eerste hoofdstukken van het boek worden maar liefst 47 namen van personen, goden, mythologische figuren en andere zaken genoemd, waarvan de meeste niet ter zake doen in het verhaal. Het lijkt alsof Peter Varg wil laten zien dat hij een expert is op het gebied van mythologie en zelf een rijke fantasie heeft, hetgeen beide ongetwijfeld waar is, maar niet bijdraagt aan de leesbaarheid van Weerbeer.

Bij belangrijke gebeurtenissen in het boek wordt nauwelijks uitgelegd hoe de vork in de steel zit. Zo zijn alle Weerberen immuun voor het Gruwelijke Gif nadat een druppeltje bloed, van een god die er aan is gestorven, is gedronken door de eerste Weerbeer. Daarna was het een kwestie van erfelijkheid. Of het probleem waar al miljoenen jaren over nagedacht wordt en dat heeft geleid tot vijf apocalypsen wordt opgelost doordat één van de vrouwelijke hoofdpersonen een rondje gaat wandelen en vervolgens kritische vragen afvuurt op de aanwezigen. Het doet meer denken aan een SCRUM-sessie dan aan de oplossing die in je in een goed fantasyboek wilt lezen. En daar waar bij deze voorbeelden nog een soort van uitleg wordt gegeven, ontbreekt deze op andere momenten zelfs volkomen. Zo spraken de meeste Aardlingen bij hun bezoek aan Arkann plotsklaps een woordje Alf. Je vraagt je af hoe ze dat doen zonder Google-translate.

Naast het gebrek aan uitleg beschrijft Peter Varg in Weerbeer ook heftige gebeurtenissen. Deze worden echter zo afstandelijk en emotieloos gebracht, dat ze eerder vervreemdend dan intrigerend of spannend zijn. Zo wordt een hond doodgeschopt, omdat er een hoofdpersoon boos is, en zonder dat dit verdere repercussies heeft en is er een motorbende die een vrouw vermoordt “voor de sport”. Nog meer vervreemdend is de terloopse opmerking dat er in juni tien moordaanslagen waren, naast de opsomming hoe veel er waren in de maanden ervoor en erna. Of dat er in België kinderen werden vermoord omdat de kwade machten gefrustreerd waren dat ze niet bij Monica, die zwanger is van het Reddende Kind, konden komen.

Bij het volgende voorbeeld zitten Peter en Monica in gesprek in de kroeg een biertje te drinken met Wim, een oude man.

“Onverwacht stond hij recht, dronk zijn glas bier in één teug leeg, sprong voorwaarts en ving met zijn lichaam een slagersmes op dat uit het duister kwam aangevlogen en dat bedoeld was voor Monica. Op weg naar huis bleef Monica maar huilen.”

Soms vinden er ook zaken plaats waarbij compleet niet duidelijk is op welke wijze deze in het verhaal passen. Een voorbeeld hiervan is de seriemoordenaar die na een incident niet meer terugkomt naar zijn yogaklas, tot frustratie van de yogaleraar die anders misschien wel een aantal seriemoorden had kunnen voorkomen. Al deze punten maken dat Weerbeer een verhaal is waar je als lezer maar nauwelijks bij betrokken raakt.

Af en toe zijn beschrijft Varg wel zaken die de potentie hebben de lezer te intrigeren en te boeien. Een voorbeeld hiervan is het voorgenomen verraad van de Ondonatta, een fee-achtig volk, op Wodan. Als zij dit verraad zouden doorzetten, dan zou dat echt een probleem voor de machtige Wodan kunnen zijn. Helaas is vijftig pagina’s verder in een korte bijzin te lezen hoe dit afloopt. Ook de aankomst van Wodan en de zijnen op de planeet Arkann dreigt mis te gaan doordat de terugweg is afgesneden. Deze spannende opzet wordt volkomen teniet gedaan doordat ze aankomen in de Joeltijd in Arkann en ze het te druk hadden met de drank en seks, horend bij de Joeltijd, om zich zorgen te maken over het niet kunnen terugkeren.

Peter Vargs schrijfstijl is zeer zakelijk. Er zijn veel personages in zijn verhaal, waarbij de hoofdpersonen niet bijzonder veel aan bod komen, het is vooral een beschrijving van opeenvolgende gebeurtenissen. Van karakterontwikkeling bij de hoofdpersonen is niet of nauwelijks sprake. Peter Varg probeert door het gebruiken van veel namen, plaatsen en volken een fantasierijke wereld te creëren. Door het redelijk beperkte aantal pagina’s van het boek ontstaat echter een onduidelijk verhaal waarin zaken niet of nauwelijks zijn uitgewerkt. Dit maakt Weerbeer tot een moeizaam te lezen boek waarbij het lastig is mee te leven met de hoofdpersonen en het verhaal. Het was beter geweest zuiniger, veel zuiniger, te zijn met de termen en meer te investeren in het uitwerken van de werelden en de verhaallijn en het uitdiepen van de personages. Dit had allicht een leuker boek en enige motivatie opgeleverd om nog in het derde deel van Kukulkans Meesterplan te beginnen. Dat is nu helaas niet het geval.