Verrijking voor The Malazan Book of the Fallen

In 1982 schiepen Ian C. Esslemont en Steven Erikson de wereld van Malaz in het kader van een RPG dat ze speelden. Over deze wereld zijn beide auteurs later boeken gaan schrijven. Erikson schreef de zeer omvangrijke en bekende serie The Malazan Book of the Fallen. Esslemont schreef vooral spin-offs van deze serie, maar is nu met de Path of Ascendency-serie bezig met een prequel op Eriksons Fallen-serie. Deadhouse Landing is na Dancer’s Lament het tweede deel uit de Path of Ascendancy-serie.

Aan het einde van Dancer’s Lament moeten Wu – de latere keizer Kellanved – en Dancer vluchten uit Li Heng nadat ze de machthebbers daar te veel hebben dwarsgezeten. In Deadhouse Landing komen ze aan op het eiland Malaz, een compleet onbetekenend klein eiland dat bekend staat als piratennest. Daar beginnen ze met het van de troon stoten van de plaatselijke topcrimineel Geffen, om vervolgens rustig door te gaan met het doorzagen van de stoelpoten van de plaatselijke “koning” Mock.

Ondertussen lopen er zeer veel verhaallijnen door elkaar waarbij alle personages uit de Malazan Book of the Fallen-serie in hun jongere versie een rol hebben. Het is erg leuk om te lezen hoe de helden uit Eriksons serie met vallen en opstaan hun stappen zetten richting hun latere heldendom. Deadhouse Landing geeft diepgang aan de serie van Erikson die later speelt. Esslemont weet op prachtige wijze te beschrijven hoe de relaties tussen de verschillende personages zich ontwikkelen. Het wordt de lezer duidelijk waarom bijvoorbeeld Dujek Onearm en Whiskeyjack zo enorm trouw zijn aan Kellanved. Esslemont beschrijft dit op een manier waarbij het compleet logisch is dat de relaties zich zodanig ontwikkelen. Ook ontwikkelen de personages zelf, van jong en onbezonnen naar de geroutineerde veteranen die ze later zullen worden. Ronduit briljant is de ontwikkeling van Wu die al op jonge leeftijd compleet onnavolgbaar is voor zijn omgeving. De manier waarop hij tot de naam Kellanved komt, is hilarisch en een prachtig voorbeeld van het neerzetten van een zeer bijzonder karakter door Esslemont.

Deadhouse Landing is vlot geschreven, waarbij de verhaallijnen zich in hoog tempo afwisselen. Esslemont heeft oog voor detail en weet het verhaal kloppend te maken, zowel in dit boek als binnen de context van de andere boeken die over Malaz zijn geschreven. De karakters zijn zo goed uitgewerkt dat het zelfs op het niveau van hun taalgebruik herkenbaar is. Esslemont bouwt spanning op en wisselt momenten die je al zag aankomen af met compleet onverwachte plottwists. Hij weet het boek op verschillende momenten grote maar ook kleine wendingen te geven. Een voorbeeld hiervan is dat Dancer bij aankomst op Malaz een maaltijd gaat eten in een aftandse herberg. In de sfeer is duidelijk dat de herberg vooral een dekmantel is voor andere praktijken. Als hij vervolgens kritiek heeft op de kwaliteit van de maaltijd en dit wordt doorgebriefd aan de kok, die ook nog eens een beer van een kerel blijkt te zijn, verwacht je als lezer problemen. Dat gebeurt niet omdat de kok, Urko, vooral tekeer gaat om het feit dat hij kok zijn verschrikkelijk vindt en er ook niets van kan. Als vervolgens ook nog blijkt dat Wu de herberg gekocht heeft van het laatste geld dat Dancer en Wu uit Li Heng hadden meegenomen, heb je als lezer een geweldig hoofdstuk gelezen.

Het schrijven van een interessante en pakkende prequel is best een pittige opgave. De lezer weet immers al hoe het eindigt en het moet ook logisch zijn met het verhaal uit de hoofdserie, in dit geval The Malazan Book of the Fallen. Het is Esslemont op prima wijze gelukt. Deadhouse Landing is een mooi vervolg op Dancer’s Lament en zeer zeker het lezen waard. Als je The Malazan Book of the Fallen hebt gelezen, is het een absolute must om te lezen en is het een feest van herkenning met oude bekenden uit de serie.