Liever tronen dan azen

Een leuke werkvorm voor een stelles op de basisschool is het schrijven van een vervolgverhaal. George R.R. Martin hanteert in het boek Het spel der spellen – Wild Cards deze werkvorm met een aantal collega-schrijvers. In de stelles leidt deze werkvorm tot zeer wisselende resultaten, met het talent van George R.R. Martin zou het op een hoger plan te brengen moeten zijn.

De context van het verhaal wordt kort op de achterzijde van het boek uiteengezet. In 1946 is een buitenaards virus losgelaten. Het virus heeft grote delen van de mensheid gedood of gemuteerd in ernstig misvormde monsters. Eén procent van de bevolking kreeg superkrachten. Deze korte uiteenzetting is eigenlijk ook de enige toelichting die je krijgt op de vreemde krachten die mensen in het boek bezitten. Je moet maar aannemen dat het waar is. Het boek start met een huurmoord in het onrustige Midden-Oosten. Daarna maakt het verhaal een doorstart naar verwikkelingen rondom de tv-serie American Hero waarbij een keur aan hoofdpersonen met wisselende superkrachten strijdt om de titel American Hero. Door een speling van het lot belanden enkele deelnemers aan American Hero in het turbulente Midden-Oosten waar zij zich inzetten voor onderdrukte Azen door het op te nemen tegen het complete Egyptische leger. Een strijd die ondanks hun superkrachten zeer gevaarlijk is…

Als lezer krijg je erg weinig informatie over de achtergronden bij het verhaal. Het virus is een gegeven dat leidt tot ruimte in het creëren van originele karakters, maar wordt niet toegelicht. Ook het ontstaan van andere zaken blijft compleet onbelicht. Zo zijn er ook Jokers, die nog meer macht hebben dan de Azen in het boek. Vanwege de religieuze basis in Egypte zijn Azen daar verworden tot Levende Goden, waarvan niet duidelijk is wat ze kunnen, uitgezonderd een show geven in Las Vegas. En ook de samenleving waarin het verhaal speelt wordt niet toegelicht, buiten een verregaande commercialisering van het tv-gebeuren en het stichten van een kalifaat in het Midden-Oosten (niet ver verwijderd van de huidige realiteit…).

De door verschillende auteurs geschreven hoofdstukken verschillen in vertelstijl. Er is zelfs een hoofdstuk dat wordt beschreven vanuit het ik-perspectief. Toch wordt hier door alle schrijvers wel een aardig niveau behaald. Wat minder sterk is, is dat in ieder hoofdstuk andere personen centraal staan. Dit zorgt voor een hinderlijk groot aantal hoofdpersonen waarbij er geen sprake is van enige noemenswaardige karakterontwikkeling. Iedere schrijver heeft zijn best gedaan een sterk hoofdstuk neer te zetten, maar dit gaat ten koste van een vloeiende doorgaande verhaallijn. Het meest in het oog springend qua vertelstijl zijn de blog-achtige hoofdstukken geschreven door Jonathan Hyves, een Aas die zijn lichaam in wespen kan veranderen en die verslaggever is. Om te lezen zijn deze stukken absoluut het minst. Deze hoofdstukken zijn echter wel cruciaal om de twee verhaaldelen, de televisieserie en het Midden-Oostenverhaal, aan elkaar te koppelen.

Ook het slot van het verhaal is teleurstellend. Het doet iets te veel denken aan het einde van een Hollywoodfilm, moraliserend en 'God bless America'. Gezien Martins laconieke omgang met personages in Game of Thrones kan hier absoluut meer uitgehaald worden.

Ondanks deze kanttekeningen is het verhaal, dankzij het niveau van de schrijvers, wel goed leesbaar. Ook het idee van de Azen biedt veel mogelijkheden voor een interessant en boeiend verhaal. Het is jammer dat er niet meer tijd en energie is gestoken in de afstemming en karakterontwikkeling. Ook de plotwendingen verdienen iets meer aandacht. Het is prima dat Martin dit project van hem nog continueert en perfectioneert, maar laat hem wel eerst even Game of Thrones afschrijven, want dat is echt van een hoger niveau.