Geslaagde start van de Laagstad-trilogie

Warden was ooit lid van de Speciale Eenheid, maar hij is intussen afgedaald tot handelaar in verdovende middelen. In Laagstad, het slechte gedeelte van de stad Rigus, is Warden een bekend gezicht in de onderwereld. Wanneer er een jong meisje wordt vermoord, wordt de hulp van Warden ingeschakeld. Al gauw blijkt dat dit geen alledaagse moord is en het zal eveneens niet bij deze moord blijven. Tijdens zijn poging om het duistere complot te ontrafelen, stapelen de bedreigingen jegens Warden op. Weet hij de moordenaar te ontmaskeren alvorens hij zelf de dood vindt?

De wreker van Laagstad is het eerste deel van de Laagstad-trilogie. In 2012 verscheen het eerste deel dat nu eindelijk voet heeft weten te zetten op Nederlandse grond. Het eerste deel is in het buitenland goed ontvangen, maar de twee opvolgende delen zo mogelijk nog beter. Het blijft echter altijd de vraag of de opvolgende delen een kans krijgen op de Nederlandse boekenmarkt.

Daniel Polansky heef met De wreker van Laagstad een niet-alledaagse fantasy geschreven. Het verhaal speelt zich af in een ander tijdperk, een andere wereld met andere rassen. Tot nu toe allemaal gelijkenissen met elke doorsnee fantasy, maar direct aan het begin wordt met een ongeschreven wet gebroken. Er is geen plattegrond van de fantasiewereld aanwezig. Niets om over te vallen, maar meestal blijkt dit een waardevolle toevoeging. Daarnaast heeft de wereld van De wreker van Laagstad opvallend veel gelijkenissen met de huidige samenleving. Verdovende middelen zoals wyrm en kobaldsadem lijken erg veel op sommige harddrugs en de wijk van de Kirenen, een bepaald ras, lijkt een kopie van een willekeurige Chinatown. Je zou dit als iets storends op kunnen vatten, maar naar mijn idee zit hier juist de kracht van het boek. Het is een verhaal met allerlei fantasy-aspecten, maar toch blijft dicht bij de huidige samenleving.

Ondanks de afwijkende vorm van het genre weet het boek te boeien, met name dankzij de schrijfstijl. De ironische manier van schrijven spreekt erg tot de verbeelding en is zo nu en dan doordrenkt met sarcasme. ‘Op mijn hoede gluurde ik naar de klanten en bedacht hoezeer de buurt zou opknappen van één weloverwogen gestichte brand.’ Deze stijl past perfect bij het verhaal, waardoor de soms grove actie een luchtig karakter krijgt.

De schrijfstijl heeft echter ook een storende factor door het gehele boek heen. In dialogen is het regelmatig onduidelijk wie wat heeft gezegd, zeker wanneer de dialoog complete pagina’s beslaat. De context maakt het in veel gevallen duidelijk, maar dit neemt niet weg dat het verwarrend overkomt.

De wreker van Laagstad is een geslaagde start van een nieuwe fantasy-trilogie. De onduidelijke dialogen daargelaten, past de schrijfstijl perfect bij het verhaal. Wat mij betreft mag Uitgeverij Q snel het volgende deel uitbrengen.