Beste debuutthriller van het jaar

Uit het niets kwam in februari de fenomenale debuutthriller Ragdoll tevoorschijn. Geen blog, boekensite of verkooppunt kon men betreden zonder met dit boek te worden geconfronteerd. Nu een half jaar later de storm weer is gaan liggen, kan de belangrijke vraag beantwoord worden. Is Ragdoll daadwerkelijk zo goed of heeft Luijtingh-Sijthoff een bewonderenswaardig staaltje promotiewerk afgeleverd?

Het uiterlijk van het boek springt direct in het oog. Het is een van de meest bijzondere en slimste ontwerpen van een kaft, waarbij direct een link is gelegd met het verhaal. De rug van het boek is aan elkaar genaaid met rood touw, de bladzijden bij elkaar houdend. Dit refereert direct aan datgene waar het gehele verhaal om draait, de lappenpop.

Tegenover het appartement van rechercheur William Fawkes, beter bekend als Wolf, wordt een lichaam van zes aan elkaar genaaide lichaamsdelen gevonden. Wolf is na maanden psychologisch onderzoek net weer actief, maar hij wordt direct betrokken in deze complexe moordzaak. Alles wijst erop dat de moordenaar erop uit is om Wolf uit te dagen. Samen met zijn trouwe collega Emily Baxter en nieuweling Alex Edmunds proberen ze de moordenaar een stap voor te zijn. De lappenpopmoordenaar is niet van plan te stoppen en hij bezorgt een lijst met de volgende zes namen bij Wolfs ex-vrouw Andrea, een televisiejournalist met torenhoge ambitie. Samen proberen zij de moordenaar een halt toe te roepen.

Daniel Cole trekt in zijn debuutthriller alle clichés uit de kast. Een bittere rechercheur geplaagd door het verleden, het groentje, een agent met persoonlijke problemen en een lastige journalist. Een voor een komen ze allemaal de hoek om kijken. Ragdoll is daarentegen zo knap geschreven dat al deze clichés niet hinderlijk zijn. De verschillende problemen zijn door elkaar geweven, waardoor het niet stoort en juist volledig tot zijn recht komt. Acties en reacties van Wolf zijn terug te leiden naar conflicten in zijn verleden, hierdoor krijgt zijn personage diepgang. Hetzelfde geldt voor de overige personages. En zeg nou eerlijk, wat is er nu leuk aan een rechercheur zonder emotionele schade?

Tot laat in het verhaal tast je compleet in het duister over wie de mogelijke moordenaar is. Op het moment dat je het eindelijk wel weet, brengt Cole nog wat extra spanning het verhaal in. Dit is een van de sterkste punten van Ragdoll. In eerste instantie lijkt het een klassieke whodunnit, maar zelfs daar weet Daniel Cole een eigen draai aan te geven. Je zou kunnen zeggen dat het verhaal alle elementen heeft van een klassieke thriller, maar in de essentie is het compleet anders. Een groter compliment kun je niet geven.

Is Ragdoll de beste thriller van het jaar? Dat is op dit moment nog lastig te zeggen. De kans is echter zeer groot dat Daniel Cole het beste thrillerdebuut van het jaar heeft geschreven. Een ijzersterk debuut.