Foute chicklit

Tussen al deze fantastische recensies kom ik binnen met een minder enthousiaste.

Kismet gaat over een dame die wat pech heeft gehad in haar leven: scheiding, opgelicht door haar ex, onschuldig veroordeeld tot het betalen van een fix bedrag dankzij die ex en ook nog eens ontslagen.
Dan ontmoet ze een man waar haar hart van overslaat en de vlinders in haar buik van doet opfladderen.

Verder dan dat kan ik niet vertellen. De eerste paar hoofdstukken heb ik met hangen en wurgen door geworsteld. Het boek wordt gratis aangeboden door Tetelepta om zo een lezerspubliek te werven. Een leuk initiatief en ik hoop dat het hem brengt wat hij zoekt.

Wat me tegenstaat is de hoofdpersoon. Ze zegt een best succesvolle makelaar geweest te zijn totdat ze naar de backoffice werd verbannen vanwege de praktijken van haar ex (en daarna zelfs ontslagen). Dit wordt in het eerste hoofdstuk zonder emotie opgelepeld. De rechtzaak zal een week later plaatsvinden. Het verhaal vervolgt en ineens is het zes weken na de rechtzaak. Erg verwarrend allemaal. Zo gaat dat met andere zaken ook in het boek. Ze gaat met de nieuwe vlam naar het foto museum in Den Haag en vervolgens gaat het over de route naar het strand. Als je niet uit Den Haag komt dan vraag je je af waarom ze naar het strand rijdt terwijl ze naar het museum zouden gaan (ligt op dezelfde route). Dat soort zaken leidt af van het verhaal, alhoewel het verhaal me ook nog niet duidelijk is.

Ze wordt verliefd en gedraagd zich als een bakvis, terwijl ze toch al richting dertig gaat. De bijna naïeve verliefdheid gaat niet samen met haar carriere en haar eigen opmerking dat ze best slim is.

Ik ben tot eenderde van het boek gekomen en kon er toen niet meer tegen. Dagelijkse bezigheden en conversaties die niet relevant zijn voor het verhaal volgen elkaar ik hoog tempo op. Wat voor doel heeft het opsommen van het ontbijt of de boodschappen?

Ook het steeds herhalen van zaken, zoals dat ze van romcoms (wie gebruikt dat woord uberhaupt in het dagelijkse leven) is erg vermoeiend.

Afgaand op de andere recensies komt Finn, de man waarop ze verliefd wordt, ook aan het woord in deel twee. Hij schijnt een eigen kijk op de dingen te geven en er zou een twist in zitten. Misschien dat ik ooit nog eens doorscroll naar dat gedeelte van het boek, maar voor nu laat ik hem ver in een hoek liggen.

Apart van dat is het redelijk vlot geschreven, dat is een plus. Iets minder bijvoeglijk naamwoorden zou fijn zijn en iets meer show don’t tell zou het geheel iets spannender maken.

Twee sterren waarvan een gratis omdat ik het een leuke geste vind om het boek weg te geven.

Mijn afdronk? Een hele foute chicklit.