Moeilijk en aangrijpend

Ik heb dit boek(je) in één adem uitgelezen. En het is natuurlijk verschrikkelijk om te lezen wat deze kinderen hebben moeten doorstaan. Het boek is geschreven vanuit het perspectief van het kind, dus in die zin begrijp ik de eenvoud waarin het geschreven is en dat maakt het ook zo aangrijpend.
Aan de andere kant: doordat het zo recht-uit-het-hart geschreven is, klopt het verhaal niet helemaal. Sommig zinnen 'lopen' niet, het tijdspad klopt niet helemaal (het broertje blijft heel lang 2 en draagt daarna op vrij late leeftijd nog een luier) en (duizendmaal excuus) het verhaal lijkt soms een tikje ongeloofwaardig. Zeker als je in het nawoord leest dat de schrijfster kinderpsychologie heeft gestudeerd, kan ik me niet voorstellen dat een 2-jarig kind altijd lief en leuk is. Ik hoop oprecht voor de persoonlijke ontwikkeling van Robbie dat hij echt wel de 'terrible two' heeft doorgemaakt.
Daarnaast mis ik ook een stukje duiding: waar was Jeugdzorg of toen nog de Kinderbescherming? Ik kan me niet voorstellen dat er op school nooit iets gemerkt is: ik neem aan dat de kinderen toch ook naar de schoolarts en het consultatiebureau zijn geweest? Hoe zit het dan precies met die moeder: waarom kon ze niet voor haar kinderen zorgen en wat was precies de rol van die vader: die moet toch ook iets gemerkt hebben?

Het was, denk ik, een veel geloofwaardiger boek geworden, als de schrijfster ook had teruggeblikt met haar huidige kennis en ook deze vragen had beantwoord. Dan had het boek ws veel meer lading gekregen.

Kortom: het is en blijft een aangrijpend verhaal, maar ik mis duiding en overzicht en je blijft achter met een heleboel onbeantwoorde vragen.