Een aangrijpend gezinsdrama met tragische afloop

3,5 sterren.

Xander Jongejan levert met ‘De tafel van Tarzan’ zijn eerste – in eigen beheer uitgebrachte – roman af. Eerder bracht hij al ‘Wat zijn de bananen duur’ uit, een verzameling gedichten.

In ‘De tafel van Tarzan’ blikken Robert en zijn vader na de dramatische dood van respectievelijk hun moeder en echtgenote terug op het verloop van hun problematisch gezinsleven. Het verhaal wordt verteld in korte hoofdstukken die afwisselend vanuit het perspectief van Robert en zijn vader in de ik-vorm zijn geschreven en waarin ze terugblikken op gebeurtenissen uit het verleden. Het gebruik van die verschillende perspectieven zorgt ervoor dat de lezer een goed beeld krijgt van de gezinsdynamiek en vermijdt dat er een zwart-wit beeld geschapen wordt van de personages.

In het boek wordt in het begin aangegeven dat vader en zoon brieven naar elkaar schrijven, wat voor verwarring kan zorgen. Er komen namelijk een aantal onderwerpen aan bod (bv. een gedetailleerde beschrijving van een intieme scene tussen beide ouders) waarvan het moeilijk te geloven is dat een vader daarover op die manier naar zijn zoon zou schrijven. De auteur verduidelijkte in de Hebban-leesclub dat het boek bestaat uit een mengvorm van brief, herinnering en verhaal. De hoofdstukken geven inderdaad die indruk en lenen zich goed tot het vertellen van het verhaal, maar de vermelding dat het over brieven gaat, kan nogal verwarrend zijn zonder die bijkomende uitleg.

Het eerste hoofdstuk start vlak nadat Robert een auto-ongeval heeft gehad en roept veel vragen op. Het is op dat moment helemaal niet duidelijk wat er gebeurd is. De volgende hoofdstukken bestaan uit flashbacks die meer inzicht bieden in de problematische gezinsrelaties. Helaas staan de hoofdstukken van vader en zoon gedurende het overgrote deel van het boek volledig los van elkaar, ze bestaan vooral uit losse herinneringen. Er is geen enkele interactie, waardoor het geheel aan samenhang ontbreekt. Hierdoor was het moeilijk om in het verhaal te komen. Naar het einde toe sluiten de hoofdstukken wel beter bij elkaar aan en is er wel enige interactie, wat het verhaal een stuk interessanter maakt. De laatste hoofdstukken werken naar het moment van het auto-ongeval – beschreven in het eerste hoofdstuk – toe en onthullen de gebeurtenissen die ertoe geleid hebben. Het einde kwam als een verrassing, het verhaal kwam mooi samen zonder dat het voorspelbaar was.

De thematiek doorheen heel het verhaal is eenzaamheid en het verlangen om gehoord en gezien te worden. De personages leven naast elkaar en hebben allen een zeer ongezonde relatie met elkaar. Doorheen het verhaal wordt duidelijk in welke mate het misgelopen is en tot welke tragische gebeurtenissen dat leidt.

De schijfstijl maakt het een vlot leesbaar boek; de auteur gebruikt korte zinnen, maar past af en toe mooie, poëtische beeldspraak toe zonder daarin te overdrijven. Het valt op dat de hoofdstukken bestaan uit doorlopende tekst zonder paragrafen, maar aangezien de hoofdstukken zeer kort zijn, werkt dit niet storend.

Kortom, een aangrijpend en tragisch verhaal geschreven in een vlotte stijl dat wat traag begint, maar naar een einde toe groeit dat je niet ziet aankomen!