Trage verteltijd en weinig spanningsbogen

Het verhaal beschrijft twee moeilijke periodes in de geschiedenis van Italië. De periode van de tweede wereld oorlog, waarin Italië een zéér dubieuze rol heeft gespeeld en de periode waarin het land gebukt ging onder terroristische aanslagen.

Het verhaal kent weinig spanningsbogen en een trage verteltijd, dit maakt dat je soms verveeld dreigt te raken.

Het boek bevat hier en daar ook wat slordigheidjes. Dat begint al op de achterflap waar wordt gesproken over rechter Giacomo Colnaghi, terwijl de man officier van justitie is.
De uitgebreide en veelvuldige benoeming van alle straatnamen waar Giacomo doorheen wandelt of fietst storen mij nogal. Het voegt voor mij niets toe aan het verhaal omdat ik nu eenmaal niet de hele plattegrond van Milaan in mijn hooft heb zitten.

Door de sfeerbeelden die de schrijver oproept en zijn sterke dialogen, weet hij mij toch telkens weer terug het verhaal in te trekken. Bij vlagen doet de schrijfstijl mij denken aan Hubert Lampo en die behoort tot mijn favoriete schrijvers.

Door de worsteling in het leven van Giacomo Colnaghi zien we de worsteling van een verdeeld en stuurloos land. Wat is goed en wat is fout? en kun je dit wel zo zwart/wit stellen?

De schrijver geeft geen pasklare antwoorden maar zet de lezer aan het denken. De vaak prachtige beeldende zinnen, zingen nog lang na.

Dood van een gelukkig man krijgt ‘slechts’ 3 sterren maar is zeker een aanrader. Iets meer spanning en vaart in het verhaal en dit was een juweeltje geweest.