Recensie Kolonie van verschoppelingen

Kolonie van verschoppelingen is een autobiografisch verhaal waarin de auteur Neil White vertelt over het jaar dat hij doorbracht in de gevangenis.
Hij moest deze straf uitzitten omdat hij zich schuldig had gemaakt aan bankfraude. Neil was een man die alles al had en bezat maar die nooit genoeg had en steeds maar meer wilde. Zijn image en uiterlijk was het belangrijkste in zijn leven.
Hij dacht in een gewone gevangenis te komen maar niets was minder waar toen bleek dat de afgelegen kolonie in Carville ook onderdak bood aan de laatste leprapatienten van de Verenigde Staten.
Neil vond dat hij hiermee veel te zwaar gestraft werd vooral omdat hij als de dood was voor besmetting. Al gauw laat hij zijn angst varen en dit komt vooral door de mooie vriendschap die hij opbouwt met leprapatiente Ella.
Ella is 80 jaar en is op haar 12e jaar al verbannen naar Carville.
Zij woont dus al 68 jaar op Carville en voor haar is dit haar huis.

Het boek is vlot geschreven in korte hoofdstukken wat het afwisselend maakt.
Je leert oa veel medegevangenen van Neil kennen maar het mooiste vond ik toch de hoofdstukken waar Ella in voor kwam. Neil leert zeker in dit jaar dat eenvoud, vriendschap en dankbaarheid het belangrijkst zijn in het leven maar in sommige hoofdstukken vind ik af en toe toch nog dat zijn ego iets te groot is naar mijn zin. Bijvoorbeeld sommige hoofdstukken over zichzelf en zijn grootouders hadden voor mij vervangen mogen worden door hoofdstukken met Ella.
Misschien komt Neil White nog wel met een boek over het leven Ella en
dat ga ik dan zeker weer lezen.