Toen ik over dit boek hoorde, stond ik er nog sceptisch tegenover. Ik ben niet van de horror verhalen en ik dacht in 1e instantie dat dit puur horror was.
Maar door reacties van anderen kreeg ik het idee, dat ik fout zat en wilde toch dit boek gaan lezen.

Op een dag staat Jacob, zoon van Lucille en Harold voor de deur, samen met iemand van het Bureau van Teruggekeerden. Jacob was 50 jaar geleden verdronken.
Daar begint het verhaal omtrent alle onverklaarbare Teruggekeerden. Hoe het Bureau probeert deze weer te herenigen met hun familieleden. Dat er op een gegeven moment zoveel Teruggekeerden zijn, dat er een soort van kamp wordt opgericht in een oude school in Arcadia, het dorp waar Lucille en Harold wonen.
Je leest hoe mensen plots van standpunt kunnen veranderen als toch hun geliefden terugkeren. Hoe er een opstand ontstaat van de Levenden tov de Teruggekeerden.
Er zijn hoofdstukken geschreven vanuit de Levenden en stukjes van de Teruggekeerden.
Hoe verder je komt, hoe meer je beseft dat er toch een soort van boodschap zit in dit verhaal. Niet hoe de Teruggekeerden overleden zijn of vermoord zijn.

Ik vond het op een gegeven moment een aangrijpend verhaal en er zaten best wel stukjes tussen waarbij ik moest slikken van emotie. Ik raad dit boek zeker aan om te lezen! Het is geen horror en gruwelboek!