Ik had geen echte reden voor het lezen van dit boek. Het lag gewoon in onze boekenkast thuis en mijn moeder had het al eens gelezen. Aangezien ik weet dat ze een fan is van Nicci French, heb ik me dan maar gewaagd aan het lezen van hun werk, alhoewel misdaadboeken niet echt mijn favoriete soort boeken zijn.

Wel, een vernieuwend onderwerp is het in feite niet, maar het wordt wel vol emotie beschreven. De sfeer is ook ietwat verward, vooral in het begin, wanneer je als lezer van nog niets op de hoogte bent. Tijdens het lezen van dit boek heb ik vooral een enorm gevoel van medelijden gehad tegenover Charlie, Holly’s man. Wat echter het uiteindelijke plot betreft, heb ik mijn mening hierover (weliswaar geschokt) moeten herzien. Meermaals was ik teleurgesteld, niet alleen om het wel heel drastische en gedramatiseerde einde, maar ook om de vreemde gedragingen van Holly, die maar niet lijkt in te zien dat ze haar leven behoorlijk verpest. Ongeloofwaardigheid is hier een grote factor; een succesvolle zakenvrouw, wiens jaren van puberende frivoliteit allang voorbij zijn, een vrouw die haar leventje helemaal op een rijtje heeft en die toch plotseling, zonder enige aanleiding een immense drang krijgt om haar grenzen af te tasten… Vreemde situatie, niet? Al moet ik eerlijk zijn; in het boek zelf wordt dit fenomeen verklaard door het feit Holly ontdekt een ziekte te hebben die haar tot dat soort dingen drijft. Dit vind ik eerder vreemd, want het was de eerste keer in haar leven dat ze gokte, laat staan sliep met een andere man. De impact van dit alles is ook nogal groot; na het gokspelletje heeft ze schulden voor duizenden euro’s, en na die ene misstap met een andere man krijgt ze hem al meteen als stalker aan haar been. Ja, ongeluk lijkt Holly hier wel voorbestemd te zijn.

Maar buiten een aantal vreemde elementen in het verhaal vond ik het uiteindelijk geen slecht boek, en dat komt voornamelijk door de vlotte schrijfstijl, hoewel ze op dit vlak niet echt een uitzondering vormt. Of ik nog een boek van het schrijverskoppel ga lezen, weet ik niet. Ik gun ze het voordeel van de twijfel, want ik heb gehoord dat het boek één van de minder succesvolle is. Het is dus erg moeilijk in te schatten hoe goed ik dit boek nu precies vind; het verhaal is maar vreemd, de schrijfstijl is daarentegen zeer aangenaam, wat voor een groot dilemma zorgt.

Een mening is natuurlijk subjectief, en voor mensen die graag misdaadverhalen lezen in de stijl van typische vrouwenromans, zou ik het misschien zelfs aanraden. Helaas behoor ik niet tot die groep, maar ik kan wel besluiten dat de naam ‘Nicci French’ bij mij alvast nooit een negatieve bijklank zal hebben; uiteindelijk schrijft het duo zeer goed, en het is sowieso niet evident om samen te schrijven. Kleine opmerking: mijn moeder heeft een aantal boeken van hen gelezen, en ze kon me blijkbaar vertellen dat het koppel afwisselend een hoofdstuk schrijft, wat helemaal niet opvalt qua stijl en samen een mooi geheel vormt. Wel, petje af!