Een thriller die onder de huid kruipt

Irene Visser had niet voorzien dat haar leven door die ene ingrijpende gebeurtenis nooit meer hetzelfde zou zijn. Het leek een zorgeloze ochtend met een helblauwe lucht en een vers laagje sneeuw op het wegoppervlak. Tijdens haar autoritje telefoneert ze met haar zus Renske en wil ze voorover buigen om oortjes uit haar dashboardkastje te pakken. Maar dan is daar de klap die haar naar het rempedaal van haar auto doet klauwen. Een klap die allesbeslissend zou zijn voor de rest van haar leven.

Het besef dat ze een jong meisje heeft doodgereden, neemt haar dagelijkse routine over. Na het uitvoeren van een taakstraf in een verzorgingstehuis vindt ze eigenlijk dat haar sanctie niet zwaar genoeg is. Irene moet er dan ook niet aan denken dat ze haar eigen kinderen zou verliezen en kan niet inbeelden wat zij het gezin van Maya heeft aangedaan. De familie Visser besluit twee jaar na dato een nieuwe start te maken in een andere leefomgeving en verhuist naar een dichtbijgelegen dorp. Maar de notie dat niemand haar kent, lijkt haar sneller in te halen dan ze in gedachten heeft. De beschuldigende blikken, het fluisteren achter haar rug en het buitensluiten van haar zoontje Hugo, lijken Irene meer te doen dan ze zelf denkt. Als er bepaalde signalen afgegeven worden door een onbekend persoon, weet Irene het zeker. Iemand heeft het op haar dochtertje Sanne voorzien.

Ilse Ruijters debuteert met De onderkant van sneeuw in het thrillergenre. Op zondag 26 oktober ontmoette ik deze bijzondere schrijfster die met veel passie en gevoel over haar debuutthriller sprak. Mijn verwachtingen na het bezoek aan dit panel waren dan ook hooggespannen.

En Ruijters maakt het waar door een indringende thriller te schrijven waarin niet de slachtofferrol maar juist de kant van de dader wordt belicht. Het hoofdpersonage Irene maakt een psychische instabiele indruk en Ruijters neemt de lezer mee in de waanbeelden van deze getergde vrouw. ’De onderkant van sneeuw’ krijgt snel het predikaat vrouwenthriller vanwege de thematiek van moederliefde, het verliezen van een kind en oergevoelens, maar bevat vooral een zeer gedegen psychologische lading.

Toch is het taalgebruik hetgeen dat er met kop en schouders boven uitsteekt. Met prachtige melodieuze en diepgaande zinnen beschrijft Ilse Ruijters de worsteling van hoofdpersonage Irene.

'Concentreren op simpelweg de ene voet voor de andere zetten. De weg naar het ogenschijnlijk onbereikbare doel in de verte is niet meer dan een kralenketting van voetje voor voetje. Stap voor stap tussen de voegen van de straatstenen door, want die waren verboden aan te raken.'

En de personages spelen elk met het vertrouwen van de lezer, waarmee Irene af en toe de kroon lijkt te spannen. De gejaagdheid en verwardheid waarmee ze te maken krijgt gedurende het verhaal, zijn zo puur beschreven dat ze mijzelf ook een verward gevoel gaven tijdens het lezen. Hiermee kan ik concluderen dat De onderkant van sneeuw het predikaat psychologische thriller dubbel en dwars verdiend heeft.