Stel je voor dat je iedere gebeurtenis glashelder kan herinneren. Het diner dat je zeven jaar geleden nuttigde in dat ene café, het verdriet dat je had bij het verlies van een dierbare, of de pijn die je voelde toen je uitschoot met een vlijmscherp mes. De gemiddelde mens kan de dingen die je het liefst wil vergeten wegstoppen in een donker kamertje in het geheugen. Privé detective Brenna Spector lijdt aan een neurologische afwijking, genaamd hyperthymesia, waardoor iedere gebeurtenis haar bijstaat als de dag van gisteren. Geen enkel detail kan uit haar geheugen gewist worden.

Hoe simpel de gebeurtenissen ook zijn, de ene handeling kan de andere herinnering in gang zetten waardoor Brenna genoodzaakt is om zichzelf tot de orde te roepen voordat ze langzaam weg dreigt te zakken in een andere wereld. Toch komt haar afwijking haar goed uit in haar werk als privé detective, iets waar een diepere betekenis achter schuilt. Gedurende haar kindertijd verdween haar zus Clea spoorloos. Jaren later nog steeds geen enkel teken van leven. Voor Brenna wordt dit een drijfveer in haar leven en spendeert ze haar tijd aan het opsporen van vermiste personen met behulp van haar excentrieke assistent Trent LaSalle. Wanneer ze op een zaak wordt gezet waarbij een inwoonster uit een rustig Amerikaans dorpje verdwijnt, lijken er meer conflicten naar voren te treden. Want heeft de verdwijning van Carole Wentz te maken met de verdwijning van de zesjarige Iris Neff die elf jaar eerder uit hetzelfde dorp verdween? En hoe komt het dat Brenna deze zaak wel erg dichtbij vindt komen?

De echte eye-catcher van dit boek is de cover, die in het licht een aparte gloed krijgt. Iedere buitenlandse uitgave heeft dezelfde afbeelding gebruikt, die zeer treffend is voor de verloop van het verhaal. Het boek heeft een kenmerkende schrijfstijl waarin zowel de derde persoon als de gedachten van de personages door elkaar heen worden gebruikt. Vooral de scènes rondom Brenna zijn origineel en laten de lezer soms in sneltreinvaart de verschillende emoties ervaren. De nodige humor wordt geïntroduceerd door het personage van Trent LaSalle, die af en toe weggelopen lijkt te zijn uit een foute ‘reality show’. Ook de nodige gruwelmomenten worden ingezet waarin Gaylin zeer beeldend de scènes beschrijft.

Alison Gaylin schreef En ze was al in 2012 en verwierf in haar thuisland de Verenigde Staten veel lof van mede-auteurs en recensenten. De kopregel ‘Ik ben een groot fan’ op de cover zal bijvoorbeeld Harlan Coben-fans snel over de streep trekken om kennis te maken met het werk van Gaylin. In de Verenigde Staten is vorig jaar een tweede deel verschenen waarin privé detective Brenna Spector opnieuw de hoofdrol speelt.