Een mislukking

Er is in Vlaanderen en Nederland veel talent aan het schrijven dat niet of slechts met de grootste moeite uitgegeven wordt. Wanneer er dan een (met hulp van een subsidie van het Goethe-Instituut in München; lees ik binnenin) Duitse schrijver wordt vertaald en bij een Nederlandse uitgever wordt uitgegeven, dan verwacht ik een boek van de grootste lengte. En niet een verhaal zo vergeet waardig als dit.

De enige reden dat ik dit boek twee en niet één ster(ren) heb gegeven, is omdat ik het basisidee goed vind: "Het is een saaie zomervakantie in de kleine badplaats. Maar... op een dag wordt het eb en de zee komt niet meer terug. Geen vloed. En in de baai ligt ineens een schip. Een schip waarvan men dacht dat het een paar honderd jaar geleden was vergaan in de storm, en gezonken... Op dat schip komen een kwaadaardige kapitein en een stuurman tot leven, die hun slechte daden betreuren! Mannen van tweehonderd jaar geleden In het restaurant van Lena’s ouders hangt een antiek boegbeeld, dat haar altijd heeft gefascineerd. Zij is ervan overtuigd dat dit boegbeeld iets te maken heeft met de spookachtig gebeurtenissen in de haven. Samen met Felix gaat ze op onderzoek uit... " Na het lezen van deze achterflap verwacht je jezelf een bloedstollende thriller... Die er helaas nooit komt.

De auteur denkt vast dat kinderen achterlijk zijn, want elke handeling legt hij nodeloos uit. Elk verband die zijn hoofdpersonage ziet, moet hij nodeloos duiden en herduiden. Naast dat je dit als lezer het gevoel geeft voor een onnozelaar te worden aangezien, zorgt het vooral voor een hele hoop 'tell' na elke 'show'. Wat het verteltempo echt niet ten goede komt. Vlaamse auteur (van onder andere griezelboeken) Patrick Lagrou schrijft leesboeken voor dezelfde leeftijdscategorie waarin exact even veel gebeurt, maar die wel de helft korter zijn. Uiteraard zonder je als lezer het gevoel te geven dat de schrijver maar een lage dunk over je intellect heeft.

En nu we het over Patrick Lagrou zijn griezelboeken hebben gehad, kunnen we het meteen hebben over wat er het meest scheelt aan Reiche zijn werk. Als je een boek schrijft met de titel 'Het spookschip' en op de achterflap de lezer verleidt met mysterieuze gebeurtenissen... Dan verwacht je een griezelboek in de handen te hebben. En dat is dit boek absoluut niet. In de verste verte niet. Het is ondanks het hele mysterie rond de weggetrokken zee en het plots verschenen spookschip op het droge wad, zelfs maar met moeite spannend te noemen. In de eerste helft ondergraaft de al aangehaalde schrijfstijl de spanning en in de tweede helft krijg je zelfs het gevoel dat alles eigenlijk nog eens herschreven had moeten geworden. Want pas op, moesten we dit als eerste draft beschouwen, dan schort er niet veel aan het verhaal. De karakterschetsen van de meeste personages zijn redelijk tot goed, je hebt het gevoel dat iedereen een beweegreden heeft en er is een plot dat (moest het benut worden) tot een sterk boek kan leiden. Bovendien vind ik oude scheepvaart en de geschiedenis er rond bijzonder boeiend en ik meen me te herinneren dat ik dit als 10 of 11 jarige ook al vond. Des te meer hoe schrijnend het is dat dit boek de liefhebber niet weet te bekomen en met een uitgesproken gevoel van teleurstelling achterlaat.

Ik kan enkel besluiten dat meneer Reiche beter eens op de koffie kan komen bij Vlaamse en Nederlandse kinderboekenschrijvers als Paul van Loon, Tais Teng, Django Mathijsen, Eddy C. Bertin of (de al aangehaalde) Patrick Lagrou om hen eens te vragen hoe een spannend kinderboek eigenlijk geschreven wordt.