Leuk en beeldend

Erg leuk en beeldend geschreven. Grappig zijn de personificaties van zon, zee en wind: “... de zon duikt onder. Geen schemering vandaag, fluistert hij. Ik ben weg.” “Dat maakt de wind zeker boos, want hij begint met regen te smijten.” “Het water ligt bladstil in de baai, alsof het zich een beetje schaamt. Golven? Wij? Nee hoor.”

Minpuntje zijn de voortdurende perspectiefwisselingen: soms werkt dat, andere keren is het verwarrend, soms klopt het niet of klinkt het niet goed, bijvoorbeeld als het perspectief dat van Lampje is en er toch opeens in de tekst over ‘het meisje’ gesproken wordt.

Neem de eerste paragraaf van ‘Zomer’ bijvoorbeeld:
“E-m-i-l-i-a. Ze kan het al, kijk maar, ze schrijft het met haar vingers op het tafelzeil. M-a-r-t-h-a heeft ze ook zo geleerd en L-e-n-n-i-e , met twee N’en, zie je wel? Ze schrijft het voor hem op en al kan hij het niet lezen, hij kijkt ernaar alsof het een wereldwonder is.
V-i-s schrijft ze.
‘Edward,’ zegt Edward. Kan ze ook, de volgende dag al.”
Wie is er hier nu aan het woord? Hoezo kan iemand die niet kan lezen wel zien dat er E-m-i-l-i-a staat? Raadselachtig.