Ik val maar meteen met de deur in huis, ‘De Dode Kamer’ is een sterk debuut. Dankzij Bronja’s vlotte manier van schrijven zit je meteen in het verhaal en vergeet je moeiteloos het kleine lettertype, de tijdssprongen en het feit dat dit een zeer dik boek is. Je leert op een zeer beschrijvende, haast filmische, wijze 2 broers kennen. Elkaars tegenpolen in echt alles en toch … Beetje per beetje leer je dat ze op elkaar lijken.

Ze roepen beiden bij de lezer heel wat gevoelens op. Je slingert tussen begrip, onbegrip, medelijden, woede, … Ze kruipen onder je huid en daarin zit de sterkte. Je wil steeds meer! Wanneer je dan, na Len’s hoofdstukken, Mischa’s kant van het verhaal leest, lijkt het alsof je op een rollercoaster zit, eentje waar je niet meer af wil. Je wil hem doorgronden, begrijpen, … Gewoon snappen waarom hij zo reageert en doet. Dit allemaal ondanks het feit dat je toch vlug denkt te weten wat Mischa meemaakte. Het is brandend actueel te noemen, maar toch maakt Bronja er iets van zichzelf van.

Ze neemt je mee op weg naar Project X, wakkert de drang naar meer aan. Ook al vind ik persoonlijk het einde ‘veilig’ toch verlang ik naar meer. Ik kijk (on)geduldig uit naar de rest van de trilogie!