Vlot lezende chicklit

Wanneer Joni met haar drie vriendinnen uit haar middelbare schooltijd op weekend gaat, voelt ze dat de vriendschap toch aan het verwateren is. Deb, Eden en Trina hebben ondertussen kinderen gekregen, waardoor Joni het gevoel heeft dat hun uitjes alleen nog op haar initiatief gebeuren. Ze besluit om er terug pit in te brengen door iedereen op te dragen een geheim mee te delen dat ze van elkaar nog niet weten. Ze kruipen ieder voor zich achter de computer om een anonieme brief te kunnen typen. Maar van wie is die vijfde brief die in het haardvuur werd gevonden? En wie van hen kan zo’n afschuwelijk geheim met zich meedragen?

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Joni. De hoofdstukken wisselen zich af in de tijd: enerzijds is er de verhaallijn die zich afspeelt tijdens het vriendinnenweekendje, anderzijds is er de verhaallijn in het heden waarin Joni terugblikt op het hele gebeuren, dit door middel van een biecht aan een priester. Samen met de priester ontdekken we mee wat er allemaal gebeurd is, welke geheimen er uiteindelijk werden opgebiecht en gok je mee wie die extra brief zou geschreven hebben. Op die manier wordt de spanning goed opgebouwd, of eerder de vrouwelijke nieuwsgierigheid serieus aangewakkerd. De biecht aan de priester zelf is een raar element in het verhaal, niet echt van deze tijd en was beter in een andere vorm aan bod gekomen.

Het einde is teleurstellend, daar had net iets meer drama in verwerkt mogen zijn.

Nicola Moriarty heeft met ‘de vijfde brief’ een vlot lezende chicklit geschreven. Het verhaal heeft iets weg van ‘het geheim van mijn man’, geschreven door haar zus Liane Moriarty. Liefhebbers van haar boeken zullen ongetwijfeld ook dit boek van Nicola Moriarty kunnen smaken.