Wat is echt en wat niet?

Doro is een tienermeisje met een bijzondere gave: ze is synestheet, wat betekent dat ze kleuren koppelt aan gedachten, gevoelens, geuren en dergelijke. Dit maakt haar ook gevoeliger dan andere personen. Ze gaat door een moeilijke periode nadat haar kleine broertje is overleden en ze hierdoor hallucinaties ontwikkelt. Haar brein verdringt de herinnering aan die fatale nacht.
Nadat haar ouders scheiden, begint ze aan een nieuwe start met haar moeder in het dorpje Ulfingen, vastbesloten om niet meer als ‘gek’ gekend te staan. Maar dan ontdekt ze tijdens een nachtelijke storm een bange, verwarde jongen in haar tuinhuis die op de vlucht is voor ‘de duivel’. Wanneer de hulpdiensten toekomen, is de jongen echter spoorloos verdwenen. Door haar psychische achtergrond gelooft niemand haar, buiten de buurjongen. Doro is vastbesloten om de jongen terug te vinden, ondanks alle feiten die ze tijdens deze zoektocht ontdekt, om te bewijzen dat ze niet gek is.

Wulf Dorn zet de personages in het verhaal krachtig neer. Het is niet moeilijk om je in te leven in de situatie van Doro, en mee te voelen met alle tegenslagen en ongeloof die ze te verwerken krijgt. Ook de ‘mum’ van Doro wordt goed neergezet. Ze doet er alles aan om na haar scheiding haar hoofd boven water te kunnen houden en tegelijkertijd haar dochter tot steun te zijn. Je voelt haar angst wanneer ze denkt dat haar dochter het mentaal opnieuw moeilijk krijgt. Verder is er ook nog Frank Nord, de nieuwe therapeut van Doro, die zelf ook een zware last met zich meedraagt. De personages krijgen de nodige diepgang mee waardoor je makkelijk met hen kan meevoelen.

De onverwachte plot heeft mij zeker verrast. Ondanks het feit dat dit boek een jeugdthriller is, vind ik het ook geschikt voor volwassenen. Het boek is een aanrader voor wie houdt van thrillers met een sixth-sense-sfeertje.