Mysterieuze roman

Een tweeling met de rug gekeerd naar de camera, op de achtergrond het troebele beeld van een felverlicht huis. De cover vormt de ideale samenvatting van waar het verhaal om draait:
Arden Arrowood erft het familiehuis na het overlijden van haar vader. Een huis met een hele historie, waar ze sinds de verdwijning van haar tweejarige tweelingzusjes niet meer naartoe is geweest. Een gebeurtenis die ze maar moeilijk kan loslaten en waar ze zich verantwoordelijk voor voelt. Vastberaden om de situatie te kunnen afsluiten, gaat ze op zoek naar nieuwe sporen. Uit de vele contacten met oude en nieuwe vriendschappen blijkt al gauw dat haar herinneringen aan de dramatische gebeurtenis niet helemaal correct blijken, maar wat is er dan wel gebeurd? Wie heeft er iets gezien? Maar vooral, wie verzwijgt er iets?

Het gedicht van Mary Elizabeth Frye, ‘Do not stand at my grave and weep’, zet meteen de juiste toon: ‘Sta bij mijn graf en hou je groot. Ik ben niet daar. Ik ben niet dood.’ Deze slotzin van het gedicht prikkelt je nieuwsgierigheid en past helemaal bij de rest van het verhaal. Moeten we het letterlijk nemen: is de tweeling niet dood?

Laura McHugh maakt gebruik van prachtige, beeldende omschrijvingen van het oude huis met de lange geschiedenis, waardoor je meteen in de juiste sfeer zit. De wetenschap dat verschillende naamgenoten van Arden op jonge leeftijd hun dood vonden in dit huis, de enge geluiden, verborgen ruimten en rare telefoontjes vormen maar een deel van de gebeurtenissen die je de kriebels bezorgen.
Naarmate het verhaal vordert, mis je echter wat spanning en mag er eens iets gebeuren wat een beetje schot in de zaak brengt. Ook de personages blijven over het algemeen jammer genoeg oppervlakkig uitgewerkt, wat er wel voor zorgt dat iedereen een mogelijke verdachte is.
Een storend element is het feit dat er foutieve informatie wordt weergegeven op de achterflap. Waar Arden volgens de cover tien jaar was toen haar zusjes verdwenen en dit nu twintig jaar geleden is, is ze in het verhaal acht jaar op het moment van de verdwijning en blijkt het slechts zeventien jaar geleden. Jammer dat deze fout niet werd ontdekt.

Mijn eindoordeel: hoewel de achterflap iets spannender doet vermoeden, is het zeker geen slecht verhaal. Misschien niet de naam ‘thriller’ waardig, maar eerder ‘mysterieuze roman’. Laura McHugh houdt je geprikkeld om de waarheid te achterhalen en laat je niet achter met onbeantwoorde vragen.