Ingenieuze plot

Greer kan zich dankzij een beurs inschrijven in de Saint Aiden the Great School (S.T.A.G.S.), een eeuwenoude privéschool met een zeker prestige. Moderne technologie en social media zijn er uit den boze. Niet omdat het schoolreglement dit verbiedt, maar omdat dit wordt opgelegd door de Middeleeuwers. Zij zijn het elitegroepje van de school waar iedereen naar opkijkt, onder leiding van Henry de Warlencourt. Ze hebben er meer voor het zeggen dan de leerkrachten zelf, die overigens Broeders worden genoemd.

Buitenbeentjes worden er gepest of genegeerd. Greer voelt zich er niet helemaal thuis en mist haar vrienden, maar probeert de regels toch te volgen om niet uit de toon te vallen. Maar de zaken keren wanneer ze een uitnodiging ontvangt van Henry voor het ‘jagen schieten vissen’-evenement dat jaarlijks op zijn landgoed ‘Longcross’ wordt georganiseerd. Jaloezie alom, want er zijn geruchten dat wie deze testen doorstaat, wordt toegelaten tot het beruchte clubje. Toch wordt ze gewaarschuwd om niet op de uitnodiging in te gaan, maar Greer besluit om deze alarmbellen te negeren. Wat een droomweekend beloofde te worden, draait echter al snel uit op een nachtmerrie wanneer ze een verschrikkelijk geheim ontdekt.

Het verhaal wordt weergegeven als een terugblik op de gebeurtenissen. M.A. Bennet weet het spanningsniveau dan ook hoog te houden door op cruciale momenten cliffhangers toe te voegen of te verwijzen naar onheilspellende gebeurtenissen, zoals bijvoorbeeld het geval is bij de start van het boek: “Ik denk dat ik een moordenaar ben”.

Doordat het verhaal verteld wordt vanuit het perspectief van Greer, leef je gemakkelijk mee met het hoofdpersonage. Je begrijpt hoe ze worstelt met haar gevoelens: wil ze bij de Middeleeuwers horen of net niet? Volgt ze hun opgelegde regels of lapt ze deze aan haar laars? Moet ze toegeven aan haar gevoelens voor Henry, of loopt ze recht in haar ongeluk? Op deze manier krijg je van de anderen personages natuurlijk weinig diepgang. Je weet niet hoe ze echt zijn, of ze een rolletje spelen of niet. Dit blijkt een belangrijk detail voor de rest van het verhaal.

Er wordt gebruik gemaakt van een vlotte schrijfstijl met enkele creatieve ideeën. Greer heeft namelijk de gewoonte om bij bepaalde situaties naar gelijkaardige filmtitels te verwijzen. Een fervent filmliefhebber zal dit een leuk detail vinden, maar als je de films niet kent gaat er natuurlijk wat informatie verloren.
Als er tot slot wordt afgerond met ingenieuze plot die je verbouwereerd achterlaat, weet je dat er weer een mooie YA op de markt verschenen is.