Om te beginnen vind ik De linkerhand van god een goed boek. Niet geniaal, maar zeker wel erg entertainend. Het is spannend, leest erg vlot, grappig en psychologisch interessant.
Hoewel Dexter koelbloedig is, en dus niet de spanning die hij voelt doorgeeft aan ons, zijn het vooral de beschrijvingen van de situaties waar hij in terecht komt die mijn haartjes overeind deden staan. Je voelt de natuurlijke spanning van de situatie waarin het hoofdpersonage zich bevind, maar hij voelt het zelf niet. Dit vond ik een leuk en vernieuwend contrast.
Er zijn ook reeds psychologen die het personage Dexter onder de loep genomen hebben en als je hen moet geloven, zijn Dexters denkwereld, zijn manier van doen en zijn zelfbeeld, zeer realistisch. Dit geeft het verhaal voor mij een grote meerwaarde.
Op andere vlakken is het boek minder realistisch, zo is het, wel erg gemakkelijk voor Dexter om geen sporen na te laten wanneer hij moordt. Hier wordt erg snel over gegaan.
Lindsay heeft ook een komische noot toegevoegd. Op mij kwamen vele zinnen sarcastisch of cynisch over. Al was dat misschien niet per se zijn bedoeling.
Voor een echte politieroman moet je dit boek niet lezen, hoewel Dexter bij de politie van Metro-Dade werkt, wordt er in dit boek niet echt veel aan-dacht besteed aan het politiewerk. Er is wel een andere soort zoektocht aanwezig, het mysterie rond de nieuwe seriemoorden in Miami, wat de kern van het boek vormt. Zoetjesaan rollen de aanwijzingen binnen en aan het einde van het boek zou je het plaatje moeten kunnen vervolledigen. Ik zeg wel ‘zou’. Lindsay geeft je de aanwijzingen wel maar alle linken worden niet voor je neus gelegd. Je moet dus zelf ook nog een beetje nadenken. Voor mij was dit een pluspunt.