Er wordt een moord gepleegd in Brugge. Commissaris Van In en zijn trouwe vriend Versavel doen hun uiterste best om de zaak op te lossen wanneer later Van Ins vriendin door een van de verdachten ontvoerd wordt. Van In begeeft zich in de allergrootste kringen van het land om de moordenaar van Marcus Heydens te vinden en zijn vriendin te bevrijden.
Blauw Bloed is een boek van de Vlaamse auteur Pieter Aspe en is het zesde verhaal in de serie van commissaris Van In. Het is een thriller die in 2000 voor het eerst werd uitgebracht bij uitgeverij Manteau.
Blauw Bloed is het eerste boek van Aspe dat ik lees waardoor ik in het begin van het verhaal moeite had om te het kunnen volgen. Ik moest immers nog voorgesteld worden aan de personages die niet meer zo uitvoerig werden besproken en Aspe schrijft meerdere verhaallijnen door elkaar.
De auteur zorgt ervoor dat de stad Brugge prominent in het verhaal aanwezig is. Dit kun je op twee manieren interpreteren: hij wil reclame maken voor zijn stad of hij gebruikt zijn kennis van de stad om in bepaalde fragmenten een bepaald gevoel op de lezer over te brengen. Zo beschrijft hij vaak de straten en huizen waarin het personage zich op dat moment bevindt. Ik sluit me aan bij de tweede interpretatie.
Vervolgens vind ik de relaties tussen de verschillende familieleden van het slachtoffer, Marcus Heydens, complex. Zo zijn er bijvoorbeeld al scheidingen achter de rug, minnaars en stiefbroers en -zusters. Doordat die relaties doorheen het verhaal beetje bij beetje uitgelegd en verduidelijkt werden, duurde het bij mij een tijdje vooraleer ik de situatie echt begreep.
De auteur probeert de spanning er in te houden maar op enkele passages na vind ik dat hij daar niet in slaagt. Voor en na deze passages is het een wirwar van huisbezoeken bij mogelijke verdachten gemengd met een klein beetje van Van Ins persoonlijke leven. Toch bouwt de spanning zich naar het einde toe op om dan los te barsten met de ontvoering van Hannelore. Commissaris Van In verzint dan een plan waarmee hij zijn geliefde zal bevrijden. Tien pagina’s verwijderd van het einde van het boek is het plan nog niet in werking gezet. Wat ik toen verwachte gebeurde ook: Het plan zat goed ineen maar werd maar over twee bladzijden uitgespreid en van echte actie was er geen sprake. Dit had volgens mij veel beter gekund.
Wat ik wel enorm leuk vond zijn de sarcastische en droge moppen van commissaris Van In. Vooral de pesterijen aan het adres van promotiejager Vanneste (“Verpeste” en “Vanmeste”) hielden leven in de brouwerij. Mijn eerste kennismaking met Pieter Aspe was hoe dan ook aangenaam.