De kenmerkende schrijfstijl van Indridason is geweldig

IJsland in 1979. In een meer bij een krachtcentrale wordt een verminkte man aangetroffen. Hij blijkt van een grote hoogte naar beneden te zijn gevallen, maar al vóór zijn val te zijn gestorven.
Erlendur en zijn mentor Marion Briem ontdekken al snel een link met de militaire basis op de Miðnesheiði. Maar de politieke verhoudingen liggen gevoelig en een onderzoek op de basis wordt dan ook niet op prijs gesteld door de Amerikanen. Via allerlei omwegen proberen ze toch wat puzzelstukjes te vinden, want dat de basis iets met het slachtoffer te maken heeft staat buiten kijf.

Erlendur is een jonge rechercheur met Marion Briem als begeleider. We kennen Erlendur als een introverte, maar zeer gevoelige man. Hij interesseert zich voor oude vermissingszaken waarbij reizigers op hun reis in moeilijkheden zijn gekomen. Zo heeft een verdwijningszaak van 25 jaar eerder zijn volledige aandacht. Een jong meisje is verdwenen en nooit teruggevonden. Erlendur onderzoekt ieder detail en komt op een gegeven moment uit op een nieuwe ontwikkeling.
De twee verhaallijnen zijn zo bijzonder op papier gezet; de melancholische schrijfstijl en sfeer in combinatie met eenzame, maar eigenzinnige personages. Ik houd hier zo van!

Indridason vertelt een steengoed verhaal (en een boeiend ‘bijverhaal’) op prachtige, beeldende wijze zonder al te veel opsmuk. Hij geeft voldoende ruimte voor details, maar niet te veel waardoor het zou kunnen vervelen. Doseren is één van zijn vele kwaliteiten. De spanning, die nergens tastbaar wordt maar toch onder het oppervlakte wat borrelt en suddert, geeft een aangename prikkeling tijdens het lezen.

Lees meer op http://boekenz.nl/2016/05/onland-arnaldur-indridason/