Ontroerend en hilarisch

Hendrik Groen is oud, (83 1/4 jaar), maar jong van geest en zeker niet van plan zich eronder te laten krijgen. Hij begint een dagboek bij te houden en vertelt in geuren en kleuren hoe het leven er in een bejaardentehuis aan toe gaat.

In het bejaardentehuis zitten natuurlijk de notoire zeikerds, maar ook goede vrienden zoals bijvoorbeeld Evert. Een oude man die wel erg graag van een borreltje houdt, maar ook het hart op de tong heeft. Hij laat geen moment onbenut om mensen op de kast te jagen.

Evert en Hendrik richten samen met een aantal niet-zeurende bejaarden een heus clubje op. De Omanido (Oud-maar-niet-dood) gaat geregeld op stap. Om de beurten wordt er een verrassende dag verzorgd tot ergernis en jaloezie van de andere bewoners. Het ene uitje is nog gezelliger dan het andere en de alcohol vloeit, tot vreugde van Evert, rijkelijk. Voor de leden is geen uitdaging te groot, zo leren ze elkaar informatie te zoeken en vinden via google en gaan ze golfen.

Het leven in een bejaardentehuis kent naast vrolijke momenten natuurlijk ook droevige momenten. Hoe zou je je bijvoorbeeld voelen als je te horen krijgt dat je alzheimer hebt? Ook de leden van de Omanido-club krijgen met droevige gebeurtenissen te maken. Het is mooi om te zien hoe zij elkaar letterlijk en figuurlijk op de been proberen te houden. Het geeft aan hoe sterk vriendschap kan zijn, ook al kennen ze elkaar nog geen jaren. Oud schijn schept wellicht een band. Een band voor het korte leven wat zij nog voor zich hebben.

Ik heb het prachtig dagboek van Hendrik Groen met een grote lach en een brok in mijn keel gelezen. Ik hoop dat ik, als ik zo oud mag worden, net zo in het leven sta als hij.

Lees het volledige bericht op mijn blog: http://boekenz.nl/2014/10/hendrik-groen-pogingen-iets-van-het-leven-te-maken/