Een verfijnde roman met een pure schrijfstijl

Milan den Hartog is waarschijnlijk de meest competente begrafenisondernemer die werkzaam is bij Noordezon en zonen, als je tenminste het zijn leidinggevende vraagt. Het liefst wil Milan zijn werk als begrafenisondernemer achter zich laten en voor zichzelf gaan beginnen door bedjasjes op de markt brengen. Wanneer hij onverwacht een Aldi-tas met 30.000 euro in zijn bezit krijgt, voegt hij daad bij woord en zegt zijn baan op. Zijn leidinggevende haalt hem over om nog één week te blijven en behulpzaam als Milan is, blijft hij nog een week. In deze week gebeuren een aantal onverklaarbare zaken die ervoor zorgen dat Milan zijn leven moet overzien en tot de conclusie komt dat er iets mist.

Een van deze onverklaarbare zaken gaat over de heer Jahangir die na zijn dood in de koelcel blijft liggen omdat er wat problemen zijn om hem in zijn geboorteland te begraven. Opmerkelijk is dat hij Milan en zijn zoon nog mailtjes stuurt vanuit zijn koelcel in het mortuarium. Ook werkt Milan aan de zaak van mevrouw Milouda wiens lichaam is verdwenen. Hoe gedreven Milan de afgelopen jaren ook zijn werk heeft uitgevoerd, in zijn laatste week heeft hij er veel moeite mee. De Aldi-tas met het geld blijft continu door zijn hoofd spoken en ook zijn gevoelens voor zijn collega Elsa kan hij niet duiden. Wie zegt dat het leven met de doden makkelijker is dan met levende mensen?

Zeg maar dat we niet thuis zijn is een gevoelige, veelzijdige roman over de zoektocht van een man naar zijn eigen identiteit en een veilige thuishaven. En om dat te bereiken moet er vertrouwen zijn om je open te stellen voor anderen. Milan kan niet voor niets zo goed uitvaarten begeleiden en met de doden en nabestaanden omgaan. Hij is behulpzaam, integer en zet zichzelf vaak opzij om de ander tegemoet te komen. In zijn omgang met mensen, waaronder zijn collega Elsa, houdt Milan bewust afstand. Hij vindt het moeilijk om mensen te vertrouwen en zich kwetsbaar op te stellen.

Doordat Milan de Aldi-tas in zijn bezit krijgt, krijgt hij eindelijk een concrete kans om voor zichzelf te kiezen. Hij wil niet meer zwemmen in de zee, maar dansen op de rug van de zee zonder er in te verdrinken.

Maar niet alleen het gevoelige gedeelte in het boek is intrigerend. De afwisseling en de verdieping in de zaken van meneer Jahangir en mevrouw Milouda zijn verfrissend, treurig maar toch ook met een vleugje humor geschreven. We lezen de mailtjes die meneer Jahangir naar Milan stuurt, die op zijn beurt niet weet hoe hij het lichaam van Jahangir in Iran moet krijgen. Ook kunnen we lezen hoe familieleden van mevrouw Milouda met de doodskist op stap gaan om haar te vinden. De laatste werkweek van Milan wordt steeds meer verwarrend en daarmee wordt de druk op zijn emotionele ketel steeds groter tot dit tot Milan gedwongen wordt zijn leven te overzien.

Zeg maar dat we niet thuis zijn is een prachtige, verfijnde roman met een pure schrijfstijl die ik iedereen kan aanraden.

Lees meer op www.boekenz.nl