buiten enkele hilarische klankspelletjes en vergezochte woorden valt er niets te beleven in het hopeloos gehypete Godverdomse dagen

't Vaart en 't rijdt en 't vliegt, baas der oceanen, de gronden en de hemel, keizer van alle beesten.' Dimitri Verhulst laat er in Godverdomse dagen op een godverdomse bol geen twijfel over bestaan: de mensheid brengt de wereld om zeep.

Als in een middeleeuwse dodendans schildert Verhulst een grotesk portret van menselijke zelfgenoegzaamheid en verblinding die begonnen is met de geboorte van het menselijke wezen uit het schuim van de zee.

Bijna tweehonderd bladzijden lang laat Verhulst zijn instrumenteel hoofdpersonage het - afgekort tot 't - door enkele scharniermomenten van de menselijke beschaving razen om aan te tonen dat elke zogenaamde vooruitgang nep was: 'Moet er nog geen partij voor de achteruitgang worden opgericht?' Of het nu elkaar de schedel inslaat of de dierenwereld rondom hem, dood en verderf is immers toch de weg van alle vlees. Je zou van minder een romantische reactionair worden.