Mooie beschrijvingen, matig plot

Ik wil Hebban bedanken, omdat ik het boek mocht lezen via de Hebban Leesclub.

Onze eindeloze dagen is een boek over een meisje die ontvoerd wordt door haar vader. Hij neemt haar mee naar een hutje midden in de natuur en vertelt haar dat de wereld is vergaan. Negen jaar lang leven ze in de natuur.

Het boek wordt op de achterkant beschreven als een duister sprookje en deze beschrijving klopt op zich wel. In het boek kijken we vanuit het oogpunt van Peggy en wordt het verhaal in twee tijdsvormen verteld: het moment van voor - en tijdens de ontvoering, en het moment ná de ontvoering. Hierdoor weet je als lezer al dat Peggy weer veilig thuis komt, maar hoe ze dat heeft gedaan blijft de vraag.

Claire Fuller kan prachtig schrijven. Ze heeft schitterende beschrijvingen van de natuur en alles lijkt haast in een dichtvorm beschreven te zijn. Dit is ontzettend mooi, maar zorgt er ook voor dat er weinig vaart in het boek zit. De eerste helft van het boek is hierdoor langdradig. Ook wordt er op de achterflap verteld dat Peggy's vader zegt dat de wereld is vergaan. Dit gebeurt ruim over de helft van het boek, en omdat je als lezer al weet dat dit gaat gebeuren, verloopt het verhaal in het begin erg langzaam en moeizaam.

Het einde wordt door veel mensen als verrassend beschreven. Helaas zag ik het einde al aankomen. In het boek zitten meerdere hints verstopt die naar dit einde verwijzen. De auteur heeft dit heel mooi en subtiel gedaan. Ik kan me best voorstellen dat het einde heftig en schokkend is als je het niet ziet aankomen. Voor mij was het vooral een: 'hopelijk gaat ze niet... oh, toch wel' gevoel.