Van begin tot eind word je meegesleurd in het verhaal

waarbij het moeilijk is het boek even weg te leggen.,Ooit wel eens, na een beschamende actie, gewenst dat je ter plekke door de grond mocht zakken, of om gewoon even een paar dagen helemaal met rust gelaten te worden – om wat voor reden dan ook? Nog best lastig, toch? Waarschijnlijk nog een stuk lastiger als je een aliën van Loriën met magische krachten bent, die ervan wordt beschuldigd een halve school verwoest en vijf mensen vermoord te hebben. Gevolg: je gezicht is door het hele land te zien, en mensen die je kunnen vangen kunnen daar een flinke bom duiten mee verdienen. Zeg maar dag tegen je rust ...
Deze pech overkomt John Smith, ook wel bekend als Nummer Vier van de vanaf de buitenaardse planeet Loriën uitgezonden Garde. De nummers één tot en met negen (of eigenlijk tien, zoals later in dit deel zal blijken) worden van de planeet gestuurd als die wordt aangevallen door Mogadoren (de 'bad guys from space') in de hoop dat deze jonkies en hun beschermers (Cepanen) de vijand kunnen verslaan en zo weer leven geven aan Loriën. Dit blijkt toch een stukje lastiger dan gedacht, al helemaal nu de Mogadoren eropuit zijn om alle leden van de Garde in numerieke volgorde te vermoorden, omdat ze anders zelf sterven – en helaas, ook van dit feit zijn ze op de hoogte.

In het eerste deel van de serie, I am number Four, lazen we het verhaal van John Smith zelf, in De kracht van Zes lezen we – je raadt het al – het verhaal van nummer Zes, al zit er een dubbele plot in met nummer Zeven in Spanje. De nummers één tot en met drie zijn inmiddels gedood, dus de hoofdzaak is natuurlijk of nummer Vier, John, in leven zal blijven, maar ook bij nummer Zeven lijkt veel mis te gaan. Zoals ook in het vorige deel gebeurt er ook nu weer van alles; aanvallen van Mogadoren, ontwikkeling van Erfgaven (een soort van superheldkrachten) en vreemde figuren die de personages tegen het lijf lopen. Toch is er ook weer ruimte voor – toch vrij normale – liefde en ruzies tussen vrienden. Mede hierdoor blijft De kracht van de zes ondanks de vele buitenaardse wezens en krachten toch realistisch, maar daardoor verliest het zeker niet aan spanning! Van begin tot eind word je meegesleurd in het verhaal, waarbij het moeilijk is het boek even weg te leggen (en ik spreek uit ervaring). De dubbele plot zorgt daarbij ook voor een soort dubbele dimensie, waardoor je bepaalde gebeurtenissen van twee kanten ziet, wat bijdraagt aan de verlevendiging van het verhaal. Ook als je het eerste deel niet, of lang geleden, hebt gelezen, is het verhaal goed te volgen, omdat de basisprincipes in de loop van het boek nog even worden uitgelegd.