Honger is vanaf het begin een spannend boek

In de hedendaagse maatschappij is een kernramp geen fictief beeld meer, maar een realistisch scenario. Zo weet iedereen wel wat er in Tsjernobyl gebeurde in 1986, en hadden we niet al te lang geleden nog de problemen met de kerncentrale in Fukushima. Wat dat betreft is het niet raar dat onder andere Michael Grant boeken schreef waarin een kernramp voorkomt. Het is immers een actueel onderwerp, waarbij iedereen zich tegenwoordig wel iets kan voorstellen. Toch gaat Michael Grant in zijn GONE-serie net een stapje verder dan alleen een kernramp.

In het tweede deel van de serie, Honger, is de kernramp die plaatsvond in de FAKZ (Fall-out Kinder Alley Zone) ondertussen alweer een paar maanden achter de rug. Doordat ook alle volwassenen met de kernramp verdwenen, hebben de kinderen een tijdlang kunnen doen en laten wat ze wilden. Nu begint het voedsel echter langzaam op te raken, en onderling begint er ook steeds meer strijd te ontstaan. Voor de tegenover elkaar staande broers Sam (leider in Perdido Beach) en Caine (leider in Coates) wordt het steeds lastiger om ‘hun’ kinderen goed te blijven leiden, en daarbij ook nog eens rekening te houden met elkaars snode plannen om aan voedsel of energie te komen ten koste van de ander. Dat een aantal van de kinderen, ‘freaks’ genoemd, door de kernramp als een soort mutanten speciale krachten hebben gekregen, tot jaloezie van de ‘normale’ kinderen, en dat ook een aantal diersoorten hierdoor ineens veel gevaarlijker zijn geworden dan ze voorheen waren, helpt niet altijd mee. Daarbij komt ook nog de duisternis, ook wel Gaiaphage genoemd, die een aantal van de kinderen via hun gedachten lijkt te beheersen en zo zijn wil probeert op te leggen, met alle gevolgen van dien. Zullen Sam en Caine, ondanks deze tegenslagen, het blijven redden in een maatschappij zonder ouders van wie ze de macht moeten overnemen, of zullen ze bezwijken?

Honger is vanaf het begin een spannend boek, dat je meteen meesleurt in een wereld die bijna onwerkelijk lijkt. Omdat het verhaal geen inleidend stukje bevat, word je meteen in het diepe gegooid, waarna je gaandeweg uitpuzzelt wat er precies is gebeurd en hoe het verhaal precies in elkaar steekt. Doordat Michael Grant steeds andere personages belicht, krijg je een beeld van alle kanten en personages in het verhaal, en weet je soms dus dingen die de personages nog niet weten, waardoor hun reacties op wat jij al wist ook onvoorspelbaar blijven. Het enige minpuntje is dat de grote lijn van het verhaal soms lastig te vinden is, vooral omdat het boek maar liefst vijfhonderd bladzijden telt. Geen boek dat je dus even een paar maanden laat liggen om dan weer verder te lezen, want dan ben je de draad van dit al met al ontzettend spannend en heel mooi beschreven verhaal toch echt kwijt. En dat zou zonde zijn.