jiahd van liefde

Jihad van liefde geschreven door Mohamed el Bachiri is een dun boekje over een man met 3 kinderen en zijn vrouw Loubna Lafquiri. Loubna overlijdt door een aanval van de IS in Brussel. In Jihad van liefde lucht Mohamed zijn hart en zegt hij wat hij van alles vind.
Ik vond het verhaal niet heel goed maar de gedachten erachter zijn wel heel goed en correct zoals er bestaat maar 1 godsdienst en dat is liefde. Het was niet langdradig, het was heel snel uitgelezen. Ik heb zeker respect dat hij het boekje heeft geschreven maar ik vind zelf dat je zoiets traumatisch meemaakt dat je dat voor je eigen moet houden. Met die veelheid van stemmen onderscheidt de islam zich niet van andere, met name monotheïstische, religies. En in die zin is El Bachiri’s interpretatie van de islam helaas ook maar een van de velen. En daar loopt zijn betoog mank. Als we het geweld van monotheïstische religies (het christendom kan in deze zich volledig meten met de islam) willen beheersen dan is er meer nodig dan de woorden van een weduwnaar, hoe verdrietig en aangrijpend zijn verhaal ook is. Dan moeten we ons wel degelijk afvragen of de Koran en de Bijbel wel neutrale oerbronnen zijn? Religie kan inspireren, mensen verzoenen met hun lot, mensen tot schoonheid en liefde aanzetten, maar al die nare kanten zitten er ook aan. Hoe krijg je dat in balans? De humanist El Bachiri zegt: gewoon de goede dingen eruit pikken, dan komt het goed. Ik ben bang dat dat niet voldoende is.
Ik zou het boek dus zeker aanraden maar niet voor mensen dat racistisch zijn of niet tegen waargebeurde verhalen kunnen. Er zijn in het boek veel positieve en negatieve kanten.