Recensie De boeken van de zoon van de krijger 2 - Woudmagie

Na mijn kennismaking met Robin Hobb in het eerste deel van deze trilogie, móest ik mezelf bedwingen en nog minimaal één ander boek te lezen voordat ik deel twee zou oppakken, en dat is gelukt. Daarna heb ik "Woudmagie" in één ruk en in een recordtempo uitgelezen. Feitelijk gebeurt er, zeker in de eerste helft, vrij weinig. Dan moet je wel een begenadigd auteur zijn wil je je lezers kunnen blijven boeien. Wat mij betreft is dat Hobb zeker gelukt, zij heeft een unieke schrijfstijl waardoor het zelfs prettig blijft om te lezen terwijl er niets noemenswaardigs in het boek gebeurt. Erg knap vind ik dat! Het boek was zo'n 400 pagina's pure ontspanning, en de overige 240 pagina's pure spanning. De balans had wat meer naar de "spanningskant" mogen doorslaan wat mij betreft. Hobb weet de lezer sympathie voor beide kanten te laten krijgen, ik noem het bewust geen slechte en goede kanten, want die zijn er eigenlijk niet. De "gewoon-huiden" strijden voor hun eigen bestaan, de "spikkels" doen het voor hun bestaan en je hebt als lezer begrip voor beide kanten. Je begrijpt dus ook heel goed waarom Nevare tussen deze twee werelden verscheurd wordt. In dit deel líjkt de ene kant het te gaan winnen van de andere kant (weten welke kant? lees het boek!), en daarom kan ik eigenlijk niet wachten om aan deel 3 te beginnen... Het boek krijgt één duimpje minder dan deel 1 omdat, hoewel het verhaal weliswaar heerlijk was om te lezen, er vooral in de eerste helft te weinig gebeurt en er te lang wordt doorgegaan over alledaagse zaken die niets aan spanning toevoegen.