Recensie De boeken van de zoon van de krijger 3 - Magisch eindspel

Met "Magisch eindspel" is er een einde gekomen aan de trilogie van de zoon van de krijger, mijn eerste kennismaking met Robin Hobb. Volgens de recensies is dit de minst goede serie van Hobb, en daarom ben ik ermee begonnen. Als deze serie de moeite waard zou zijn, dan heb ik nog héél wat voor de boeg met haar andere series. En wat een heerlijk vooruitzicht om dat allemaal nog tegoed te hebben; ik heb echt genoten van deze serie! Het eerste en vooral het laatste boek van de trilogie waren aanmerkelijk beter en interessanter dan het tweede deel. Maar Hobb heeft een schitterende schrijfstijl, heel beeldend met goed uitgewerkte karakters die je langzaam in je hart sluit. In "Magisch eindspel" heeft Soldatenjongen van de door Lisane gespleten persoonlijkheid van Nevare het overwicht. Hierdoor wordt de cultuur van de Spikkels belicht, waar dit in deel twee nog vanuit de Gerniaanse kant werd beschreven. Dat maakte wel een hoop duidelijk, vraagtekens uit deel 1 en 2 werden in deel 3 beantwoord, zoals het ook hoort. In het begin was het een beetje lastig om te onderscheiden wie van de twee persoonlijkheden nu aan het werk/woord was, maar Hobb heeft de verschillen tussen de twee persoonlijkheden zo duidelijk beschreven dat het op een gegeven moment geen probleem meer was om die twee te onderscheiden. Knap gedaan! Deze kwaliteit onderscheidt een héél goede auteur van de middelmatige. Alle losse eindjes zijn in deel 3 aan elkaar geknoop op uiterst bevredigende manier, en heeft mij met een zucht van tevredenheid het boek doen dichtklappen. Ja, Hobb heeft er een fan bij! En tot mijn grote genoegen heb ik hier nóg 3 trilogieën liggen om te lezen, héérlijk!