Recensie Kind 44

'Kind 44' heeft bij mij nogal tegenstrijdige gevoelens opgeroepen die steeds wisselden, afhankelijk van het hoofdstuk wat ik op dat moment aan het lezen was. Laat ik beginnen met iets dat me het hele boek door irriteerde: Smith plaatst gesprekken cursief, voorafgegaan door een platliggend streepje. Erg irritant, andere auteurs gebruiken cursieve tekst meestal alleen om gedachten duidelijk te maken. Het went wel, maar ik vond het niet lekker lezen. Sommige hoofdstukken waren wat aan de langdradige kant, het had wat compacter gekund zonder dat dit de kwaliteit van het verhaal aantast. Het motief van de moordenaar vond ik wat vergezocht, maar desalniettemin erg knap bedacht. Zeker omdat je zeer lange tijd in het ongewisse wordt gelaten. De spanning wordt erg goed opgebouwd, steeds weer een klein stapje dichter bij de ontknoping. De verschrikkingen van het Stalinistische regime vond ik bijzonder treffend en zéér beklemmend geschreven, op sommige momenten had ik zelfs hartkloppingen alsof ik zelf achterna werd gezeten door de MGB! Het verhaal volgt diverse verhaallijnen die meesterlijk bij elkaar worden gevoegd, vroeg of laat in het verhaal. Smith heeft een spannend verhaal in een 'bijzondere' omgeving gecreëerd. Ik moet wel zeggen dat als het verhaal van de moordenaar en Leo zich níet onder het Stalinistische regime had afgespeeld, het spannende verhaal een stuk minder spannend en interessant zou zijn geweest. De combinatie maakt het wat mij betreft een geniaal boek.