De eerste vrees wanneer je aan het boek begint is dat het louter en alleen is geschreven om te profiteren van de populariteit van de Wallander-reeks. In feite had de lezer al afscheid genomen van Kurt Wallander, een tiende deel kwam eigenlijk wat uit de lucht vallen. En de tweede vrees is dan ook heel logisch: sterft Kurt Wallander in het tiende en laatste deel? De laatste vraag zal ik niet beantwoorden voor de lezers die nog moeten beginnen aan het boek, maar tegelijkertijd zegt die vrees vaak alles over de betrokkenheid die Mankell bij zijn lezers weet op te roepen. En ook in dit boek stelt Mankell niet teleur. Wie de eerste bladzijden heeft gelezen, legt het boek niet meer weg. De spanning wordt zorgvuldig opgebouwd, dit keer zit er ook wat meer actie in het boek. Ook het tiende en laatste deel is van uitermate hoog niveau en kan de vergelijking makkelijk doorstaan met andere topboeken als Dwaalsporen, Midzomermoord en De vijfde vrouw. Het aardige is dat Mankell in dit boek de lezer ook vaak terugbrengt naar die eerdere belevenissen van Kurt Wallander, die in dit boek steeds meer gezondsheidsproblemen krijgt. Mankell weet ook in deze thriller ongemerkt weer allerlei maatschappelijke problemen aan te roeren zonder overdreven of belerend over te komen. Het is een fantastische kwaliteit die hem boven andere schrijvers doet uitstijgen. Wie houdt van Wallander en Mankell moet dit boek lezen.