Geweldig verhaal in een prachtige setting

Een aantal jaren geleden heb ik de Iron Fey-serie (Nederlands: IJzerfae) verslonden. Alle andere boeken van Julie Kagawa staan klaar in mijn kast om gelezen te worden, maar door mijn liefde voor de Iron Fey-serie had ik hoge verwachtingen van dit boek. Gelukkig voldeed het verhaal aan mijn verwachting: Wanneer kan ik verder lezen in deel 2?!

Je wordt als lezer van Schaduw van de vos ondergedompeld in een prachtig, sprookjesachtig avontuur dat zich afspeelt in de Japanse cultuur. Je krijgt te maken met mythische figuren, goddelijke wezens, magische krachten, tempels en een knappe shinobi (ninja).

Schaduw van de vos gaat over een meisje, Yumeko, die zonder dat zij het wil, de verantwoordelijkheid krijgt over een deel perkamentrol die ze onder elk beding moet beschermen.
Eens in de duizend jaar krijgt iemand de kans de Kamidraak aan te roepen en een wens te doen, maar dat kan alleen als degene in het bezit is van alle delen van de perkamentrol. De tijd nadert om de Kamidraak aan te roepen en er zijn allerlei mensen en wezens op zoek naar de perkamentrol.

Terwijl Yumeko vlucht voor een oni (demon) uit de tempel waar ze is opgegroeid komt ze Tatsumi tegen. Hij is een shinobi (ninja) die zich voor doet als samoerai van een bepaalde groep. Ze leren elkaar beter kennen en gaan de rest van het avontuur samen aan. Ze komen tijdens hun avontuur nog twee anderen tegen die zich ook aansluiten bij de groep. De groep wordt tegen al hun verwachtingen in, en ondanks al hun individuele verschillen, steeds hechter en moeten uiteindelijk samen zorgen dat zij alle kwade mensen en wezens overwinnen.

Het verhaal begint met een inleidend hoofdstuk vanuit Suki, geschreven in de derde persoon. Hierna word je door Yumeko mee op avontuur genomen en wisselen de hoofdstukken zich af tussen Yumeko en Tatsumi, welke in de eerste persoon geschreven zijn. Het hoofdstuk vanuit Suki vond ik in eerste instantie wat vreemd, want na de 3 volgende hoofdstukken vroeg ik me af waar Suki gebleven was. Echter naarmate je verder leest, begrijp je waarom Julie Kagawa voor deze vorm gekozen heeft en past het perfect bij de vorm van het verhaal.

Ondanks dat ik de personages graag beter had willen leren kennen, denk ik dat de huidige kennis beter bij het totaalplaatje van het verhaal past. Het zou niet kloppen als de personages verder uitgewerkt zouden zijn, want juist doordat dit nu niet zo is, vormt het een prachtig beeld in mijn hoofd.

Het feit dat jij als lezer iets weet over de hoofdpersonages, wat zij niet van elkaar weten, zorgt voor extra spanning. Het verhaal heeft voor mij precies de juiste hoeveelheid spanning en actie, maar ik genoot ontzettend van de minimale romantische spanning die zich voordoet.

De woordenlijst die toegevoegd is aan het eind van het boek is een echte uitkomst! Als je vaker verhalen hebt gelezen die zich afspelen in Japan zul je ongetwijfeld al op de hoogte zijn van enkele woorden die regelmatig terugkomen in het verhaal, maar sommige heb ik op moeten zoeken voor een volledige beeldvorming.

Ik had het gevoel in een sprookje te zijn beland door de sfeer die prachtig omschreven wordt, maar niet het soort ‘zoetsappig sprookje’. Het verhaal zit vol spanning door alle wezens die je tegenkomt. Al met al vond het een heerlijk verhaal en kan niet wachten om te lezen hoe het verder gaat.