Een intrigerend derde deel van een sprookje voor volwassen

De vuurdoop is alweer het derde deel in de vijfdelige saga van auteur Andrzej Sapkowski over de hekser Geralt, en dus zal deze recensie spoilers bevatten voor een ieder die de vorige boeken nog niet gelezen heeft.

Geralt van Rivia heeft het niet makkelijk in het leven. Zijn protegé is verdwenen, zelf is hij gewond en zijn geliefde Yennefer is ook al verdwenen. Zodra hij, naar zijn idee, weer kan paardrijden, vertrekt hij om Ciri te zoeken, zijn protegé en de erfgename van de troon van Cintra. Hij wordt vergezeld door Milva, een jonge boogschutteres met frisse tegenzin, die hiermee een oude schuld hoopt te vereffenen, en zijn beste vriend Ranonkel. Het duurt niet al te lang voor het gezelschap uitgebreid wordt. Hoewel Geralt zijn norse, minder sociale zelf is, is niemand in het gezelschap hiervan onder de indruk. Sterker, de nobele missie om Ciri te redden uit de klauwen van de keizer wordt al snel in twijfel getrokken: 'Als je daar komt, als je Ciri aantreft in haar keizerlijke vertrekken, gehuld in zijde en behangen met goud, wat ga je dan tegen haar zeggen? Kom mee, schat, wat moet je met die keizerlijke troon? Wij gaan fijn in een hutje wonen en boombast vreten tot de nieuwe oogst binnen is?' Zo simpel ligt het uiteraard niet, en we volgen het gezelschap op hun tocht richting het zuiden, in de hoop Ciri te vinden.

Sapkowski schrijft sterk, en eindelijk doet de vertaling hier eer aan. Er zijn nog kleine foutjes te vinden, zoals Gerald in plaats van Geralt, maar het is niet meer ergelijk zoals de vertaling van eerdere boeken wel was. Zijn boeken zijn niet bedoeld voor kinderen, noch met betrekking tot het verhaal, noch met betrekking tot het grove taalgebruik. Er wordt een stevig potje gevloekt, het liefst nog enigzins creatief: 'De konijnen mogen me van boven en onder kaalvreten als ik ooit een stommere kloot heb gezien dan jij'. Dat geeft alles een heerlijk rauw randje, een fantasieverhaal voor volwassenen.

Dat gezegd hebbende, op driekwart van het boek slaat Sapkowski de plank volledig mis. Vanuit het niets gaat het ineens over een man die de verhalen van de hekser bij het haardvuur vertelt. Niets mis met een invalshoek als deze, maar wees er dan consistent in. In de 314 bladzijdes daarvoor wees niets op een alwetende verteller.

Het derde deel in de serie bevat humor, sarcasme, gescheld, maar ook vriendschap en de vorming van emotionele banden. Helaas heeft dit boek een chronisch gebrek aan bloeddorstige en fantastische monsters, de hekser laat zijn beroep even voor wat het is. Alles staat in het teken van het gezelschap en het verhaal, dat langzamerhand wel heel erg interessant begint te worden. Waar in het vorig boek nog iedereen enigszins in dezelfde omgeving was, staat nu ieder voor zich. Hierbij slaat Ciri een weg in die haar niet zozeer de held maakt, maar meer iets waar kleine kinderen angst mee wordt aangejaagd. Dit maakt alles des te intrigerender. Laten we hopen dat het vierde deel snel op de markt komt in Nederland.