Dit was het eerste boek wat ik lees van Heleen van der Kemp, dus de personage van rechercheur Britt was voor mij onbekend. Een aangenaam persoon, die erg begaan is met het lot van de slachtoffers.
In dit geval slachtoffers van pedofilie. Een pittig onderwerp.
Van te voren vond ik de voorkant van het boek wel spannend. Dat uitvergrote gezicht. Opvallend oog. Omdat mijn verwachtingen blanco waren, was ik dan ook direct al zeer verrast door het boeiende verhaal. In het begin vrij grof en luguber, daarna heel erg geboeid door het verhaal. De spanning werd er erg ingehouden door de afwisseling van perspectieven gecombineerd met de politieberichten. De hoofdstukken zijn niet te lang en de schrijfstijl is erg lekker prettig. Spannend verhaal. Af en toe voelde ik bijna de rillingen over mijn rug lopen. Ik ben dan ook blij dat ik geen zoon heb van 10 jaar.
Extra leuk vond ik het dat de omgeving waar het verhaal zich afspeelde op bekende plaatsen was.
De verhaallijnen waren mooi verweven met elkaar. Hierdoor had ik de neiging om het boek niet neer te kunnen leggen. Ik wilde graag weten hoe de verhaallijnen bij elkaar kwamen. Vanaf hoofdstuk 28 ging het verhaal opeens in een sneltreintempo door. Dit laatste gedeelte wilde ik ook echt ongestoord lezen.
Het boek heeft mij heel erg geboeid. Zelfs terwijl de televisie aan stond, kon ik heel geconcentreerd door lezen. Bij sommige boeken moet je echt moeite doen om de aandacht er bij te houden, maar dat was hierbij zeker niet het geval. Het is een prettig leesbare schrijfstijl. Niet te lange zinnen.
Heb er van genoten en vond het bijna jammer dat het uit was.